25 maart 2025, Hedy
dinsdag 25 maart 2025
Heggenmus (Prunella modularis) en het Heilig Hartbeeld
Grijze luchten, grijze mussen. Ik zie vooral veel Paradijsvogels. En dat bruin-grijze vogeltjes heel fraai kunnen zijn, bewijst de Heggenmus.
Het vogeltje lijkt qua bouw en bewegingsstijl op het Roodborstje, maar beschikt níet over het rode borstje. Toch maakt het ontbreken ervan hem niet minder fraai. Normaliter wordt de Heggenmus meer gehoord dan gezien, omdat het wat verborgen leeft en laag over de grond rondscharrelt. Dat hij ieder voorjaar overtuigend zijn lied ten gehore brengt is bij velen wel bekend.
Dit jaar vliegt voor het eerst met serieuze ideeën een paartje in en over mijn tuin. Het is zichtbaar bezig met nestelen, met de toekomst. In mijn tuin klettert dit voorjaar een waterval aan vogelromantiek, want op korte afstand van het paar werken tegelijkertijd een Pimpel- en Koolmees-paar aan hun toekomstgeluk op aarde.
Ik houd mijn hart vast, want hun domicilie ligt precies op de gebruikelijke aanvlieg- en landroute van de Sperwer, die zich hier soms onuitgenodigd laat zien voor een maaltijd. Hemeldank, niet dagelijks.
Met de dag, voel ik me meer verantwoordelijk voor het liefdesgeluk van de kleinere vogelsoorten in mijn tuin. Als ik thuis ben, kijk ik met regelmaat naar buiten om mezelf te overtuigen van hun veiligheid. Rationeel gezien, begrijp ik dat mijn invloed zo goed als nihil is, maar telkens als ik het silhouet van een overvliegende duif zie, spring ik op en slaat mijn hart over. Vanochtend nog. Niet te doen.
Ik spreek mezelf toe dat ik het moet loslaten en mag vertrouwen op de goede afloop in mijn 'Garden of Happiness'. En dat is natuurlijk een kinderlijk naïeve benadering, want vorig jaar nog hebben we vijf dode mees-kuikens moeten begraven. Lijkjes, achtergebleven in het nestkastje. Gestorven aan de hongerdood. Op zo'n moment blijkt 'Garden of Happiness' ineens Doolhof van de Dood'. Naar alle waarschijnlijkheid heeft een van de ouders het niet gered gedurende het grootbrengen van het nageslacht. Verdrietig wel, als je beseft hoeveel inspanning getroost wordt, voordat een kuiken zich uit het ei weet te tikken.
Vandaag vroeg ik me af wat mijn 'vogel-ptss' eigenlijk over mijn eigen doodsangst vertelt. Nog steeds geldt voor mezelf dat ik met regelmaat pendel tussen de gedachtes als 'het hebben van het eeuwige leven' en 'tot de dood erop volgt'. In de dagelijkse praktijk, de waan van de dag, lijkt het verzoenen met de dood nog het minst te schuren met wat realiteitszin en humor. Onwillekeurig denk ik nu aan twee quotes van Singer / Songwriter David Bowie, voor hij stierf :
“The truth is, of course, that there is no journey. We are arriving and departing all at the same time.”
én
"I lived long enough to receive some birthday-wishes".
Het mag geen toeval heten, dat ik juist vandaag erin slaagde de Heggenmus in mijn tuin naar wens te vereeuwigen en vanmiddag zónder erover na te denken, op mijn pad het 'Heilig Hartbeeld' vastlegde. Rest me voor nu, mijn paradijsvogels alle geluk toe te wensen. Vertrouwen.
"Look up here, I'm in heaven! I've got scars that can't be seen. I've got drama, can't be stolen, Everybody knows me now (...) This way or no way. You know I'll be free. Just like that bluebird. Now, ain't that just like me?" David Bowie
Abonneren op:
Posts (Atom)