Uiterst bewegelijk, rusteloos en piepklein van formaat. Makkelijk over het hoofd te zien. Maar als het oog 'm eenmaal snapt, is ie niet meer te missen door de met zwart omlijste felgekleurde kruin-streep, die als een lichtbaken tussen takken blijft bewegen. Goed te volgen.
Het vogeltje met zijn hyperactief en impulsief vlieggedrag vastleggen, is een ander verhaal. Pogingen daartoe leiden dikwijls tot een verijdeling. Zelfs als het beestje recht in de lens kijkt, blijk ik nog te traag met reageren, hetgeen nog weleens tot een uitroep of schuttingwoord leidt.
De goudhaan, of vaker 't goudhaantje genoemd vanwege het kleine formaat, heeft een plek in mijn vogelhart verworven, zonder omhaal. Het dartel, onschuldig vogel'k met het olijke gezichtje zorgt voor een gevoel van vertedering. Zijn door de schepper geschonken wufte veren-kleedje - een perfect uitgebalanceerde combinatie van mosgroen dat aan de pistachecrème doet denken, vermengd met beige tinten en de pittige zwarte lijntjes - brengt je in vertwijfeling. Zeker in de winter: Onmogelijk dat zo'n frivool typetje leeft in het Hollands winter-grijze landschap.
Het goudhaantje, altijd zo druk doende met het zoeken naar voedsel (kleine insectjes en spinnetjes) in naaldbossen met sparren en lariksen, merkt je vaak amper op als je voorbijkomt. Dat maakt het observeren wel tot een heel aardig tijdverdrijf. Zijn roepjes of liedjes van heel hoge toontjes zijn niet te missen en verraden zijn plekjes. Dat wil zeggen, als het gehoor nog in tact is en niet door ouderdom is aangetast, want dan zijn juist die hoge piepjes niet meer waar te nemen.
Mijn ideale foto van het haantje met die blije, onschuldige uitstraling laat nog altijd op zich wachten. Voorjaar- of zomerzon zal me gaan helpen. Stilzitten op een geschikte plek wordt in het voorjaar ook uitnodigender en makkelijker. Tot die tijd mag ik me tevreden stellen met de Goudhaan tegen grijze, saaie winterdecors. Ik doe het er voor. De goudhaan heeft een actieve aanstekelijke vrolijkheid.
