'Muziek verbindt en verbroedert'

 

Vandaag stuitte ik bij toeval op een al tijden bestaande podcast. De 'Roots' podcast 'Notenkrakers'. Ik zocht naar een app voor op mijn phone, die me in de natuur gaat helpen bij het nog makkelijker lokaliseren en herkennen van vogels. Het natuurtijdschrift 'Roots' was me wel vaag bekend. Het bestaan van een podcast gelinkt aan dit tijdschrift niet. 

En zoals dat vaak gaat, bij ontdekking van iets nieuws en moois duik je zinnebeeldig in een bak met slagroom en blijkt gulzigheid menselijk. Bij achterstand blijkt het aanbod immers verleidelijk groot. Drie afleveringen die direct mijn aandacht trokken, waren respectievelijk die met de thema's 'De Groene Specht', 'Mezensoorten' en last but not least 'De Geelgors', de vrolijke, gouden zomervogel. 

Van de aflevering over 'De Geelgors' heb ik slechts het begin beluisterd. Niet omdat interesse ontbrak, maar wel omdat ik bijzonder genoeg direct afgeleid werd door Beethovens 'Symfonie nr. 5. Muziek dus. 

De samenhang tussen de twee grootheden 'Muziek' en 'Vogels' behoeft wat mij betreft geen uitleg. Geen ander diersoort voorziet de mens al eeuwen van prachtige zang en tonen. Geen ander diersoort legt zoveel muzikaliteit aan de dag als de vogel.

Over het verband tussen 'De Geelgors' en 'Beethoven's nr. 5' schreef ik al eens eerder op dit blog. Kort samengevat, de Geelgors blijkt met zijn zang dé inspiratiebron geweest voor Beethovens begintonen van misschien wel het meest bekende en uitgevoerde stuk uit de geschiedenis van de klassiek muziek. 

De symfonie maakt ongetwijfeld óók deel uit van mijn prilste kennismaking met klassieke muziek. In mijn vroege jeugd klonken door de grammofoon van mijn moeder ook het 'kort-kort-kort-lang' van Beethoven's Vijfde. Ook herinner ik me de kleine sculpturen in zacht grijsblauw keramiek nog goed. De hoofden van Mozart en Beethoven die links en rechts stonden opgesteld op haar harmonium en toezicht hielden. 

Op dat harmonium kreeg mijn moeder jarenlang les van 'Meneer Helmink'. De beeldjes spraken diep tot mijn verbeelding, vooral dat met de weelderige, wilde haarlokken van Beethoven. Een woeste man, zo scheen me toe. Ook het beeld van muziekleraar, de heer Helmink' zittend naast mijn moeder herinner ik me nog helder.  Met een breinaald 'tikte hij op haar vingers als het stuk niet naar wens werd uitgevoerd, of door haar fouten werden gemaakt.

Aan de impuls tot het opnieuw willen beluisteren van 'Beethovens nr 5.' werd vandaag onmiddellijk gehoor gegeven door mij. Op zoek naar een uitvoering die ik nog niet ken. Het werd die van Orchestre Paris onder leiding van dirigent Jaap van Zweden. Een louter vermakelijke tien minuten volgden. Niet op de laatste plaats door de geweldige muzikaliteit van het orkest. Maar ook de aanstekelijke passie waarmee de chef het orkest door het 'Allegro con brio' loodste verdient lof en staat garant voor een boost energie.

Stralen, zwieren, zon, leven, zomer! Nog maar net terug van de wandeling door de eerste sneeuw in dit nieuwe jaar 2025, verscheen thuis luisterend naar de uitvoering van Jaap van Zweden de Geelgors moeiteloos voor mijn geestesoog.  Niets noodlot symfonie! Ook deze winter zal overwonnen worden. Het Licht neemt toe.