"Wie zou zo'n wereld maken?"

Ik denk met enige regelmaat aan de relatie tussen roofdier en prooi en verplaats me moeiteloos in de golf van angst waarmee een levend wezen overspoeld kan worden: Niets meer kunnen, bevriezen, het ondergaan. Afwachten tot het ergste voorbij is en de dood wint.

Het eten en gegeten worden ten dienste van het heilige voortbestaan gaat met de nodige wreedheid gepaard en valt gevoelsmatig moeilijk of niet in te passen in een vreedzame wereld van Goddelijke oorsprong. Net zo min als de vele slachtpartijen tussen de menselijke bevolkingsgroepen die al sinds mensenheugenis plaatsvinden. We blijken heel goed in staat weg te kijken van de gevoelloze, kunstmatige realiteit waarin we leven en zijn in staat onze gedachten zo te ordenen dat we ons bestaan zelfs tot een absurd niveau weten te romantiseren. Wandelend en fluitend langs de getijdenbewegingen van vlees en bloed. 

Een helse realiteit, als je niet wegkijkt.

Gisteren las ik verder in het fascinerend en lijvig boek 'Materie geeft de Geest' (Wido Blokland) en belandde in een stukje tekst (citaat) van schrijver Bronte Baxter, waarin ik de weerkaatsing van eigen observaties en vragen hoorde. Ik dacht aan het beeld van de Torenvalk en zijn prooi die ik 's middags nog had gadegeslagen in de top van een boom tijdens de wandeling. Dit keer bleef ik kijken. Iets wat me in mijn eigen tuin bij een moordaanval door een Sperwer echt niet lukt door het gevoel van ontzetting en afkeer. De grote afstand tussen Torenvalk en mijzelf zorgde voor een grotere emotionele distantie. 

Bronte Baxter:

" Heb je je ooit afgevraagd waarom een goede God een wereld zou bouwen waarin de enige manier om te overleven het nemen van leven is? (...) Elke keer dat je eet, vernietig je leven van iets. Iets met een bewustzijn, dat voelt en verlangt om te leven, zoals wij .."

"Wat voor God of welke goeden zouden een wereld scheppen die gebaseerd is op doden? (...) Elke keer als een dierbare sterft, of als je een opgepeuzeld vogeltje in de tuin vindt dat door een luie kat is vernietigd, of als je leest over een dier dat genadeloos heeft geleden, of over een gemolesteerd kind, of over een land dat is verwoest door een aardbeving die duizenden mensen levend heeft begraven, gaan je gedachten terug naar die knagende vraag. Wie zou zo'n wereld maken? Was dat echt een god van liefde?" 

 

 

9 februari 2025, Hedy