Je hoopt en redeneert dat het mag lukken, maar meestal volgt een kleine teleurstelling. De ervaring heeft geleerd dat dé grondwet van het vogel-spotten het meest lijkt op: Zoek en gij zult níet vinden.
De grootste successen en leukste ontmoetingen vinden plaats op momenten waarop je totaal niets verwacht. Niet voorbereid bent en nergens naar zoekt. Simpelweg tijdens het wandelen en genieten van stilte en omgeving.
Vanmiddag tijdens de mogelijk iets te lang uitgerekte wandeling door de bossen in 't Oosten van het land, leken alle condities aanwezig voor het slagen van een gewenste missie: Het horen en mogen zien van de Zwarte Specht.
Het was droog, zonnig, windstil, de eerste zaterdag van de maand februari in het jaar 2025 én we beschikten dit weekend wel over voldoende tijd en geduld.
Toch zat het ons niet echt mee. Ondanks gewenste condities lieten zich maar een klein handjevol vogels zien en horen. We verbaasden ons erover. Na ruim drie uur lopen vonden we het welletjes en werd besloten de weg terug naar de auto in te zetten. Wel met een unaniem besluit over het nog maken van een extra lus, waarbij het gebied van de Zwarte Specht nogmaals zou worden aangedaan. Het was inmiddels ruim half vier geweest.
Benen en ruggen gaven tekenen van vermoeidheid af. En trek in een warme maaltijd na uren wandelen in winterkou speelde ook op. Het tijdstip en de signalen van onze maag zou nu een laatste redding en helpende hand kunnen worden. Immers, vogels hebben op dat tijdstip van de dag ook trek en foerageren dan nog snel, ten behoeve van het overleven van weer een koude winternacht. Wij zijn duidelijk niet de enige soort dat afziet op het pad.
De pas werd versneld voor de laatste kilometers. Overigens, niet helemaal zonder het gevoel van lopen op tandvlees. De kou nam toe. Handen zochten zakken, oren wol van mutsen.
Geheel tegen alle logica en wetten in, bleek de door onszelf voor ogen gehouden 'worst', dat beeld van die begeerde grote Specht met zijn heerlijke roep en trommel, nu de motor achter ons bewegen en doorzetten. Dat in het vooruitzicht gestelde beeld van die mysterieuze zwarte heraut van het woud met vuurrode pet sleepte ons voelbaar naar de finish, gaf ons energie.
En niet zonder resultaat. Het bleef niet bij het droombeeld. Een wens werd werkelijkheid. Op de valreep mochten we uitgebreid genieten van een paartje. Een mannetje en vrouwtje samen op pad voor de avondmaaltijd. Goede dingen worden soms voor het laatst bewaard. Zo blijkt maar weer.
Aan tafel werd nog wel even nagepraat en genoten van het bijzondere moment van deze eerste dag in Februari.
Oog in oog komen met de Zwarte Specht, misschien wel de meest indrukwekkende verschijning van het bos, maakt in jezelf ook het krachtdier wakker.
Bewegende beelden, het mannetje:
Bewegende beelden, het vrouwtje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten