Ik blink niet bepaald uit in het spotten van rupsen, hoezeer ik ook mijn best doe. Ik kan bij wijze van spreke dagenlang met een loep boven waardplanten gaan hangen, aanwijzingen van vlinders in wording in de vorm van rupsen zie ik gewoonweg niet. Ik zie ze niet, herken ze niet, ik kijk erover heen. Nog maar niet te spreken over de minuscule eitjes die door de vlinders her en der verstopt worden in de oksels van takjes, onder blad, of in de strooisellagen. Voor mij zoiets als het zoeken naar elektronen en neutronen, voor de echte kenners een fijne uitdaging.
Slechts eenmaal vond ik op eigen kracht een rups van proportie. Die van de Dagpauwoog. De waarneming werd een triomf.
Gisteren tijdens de zoektocht naar de Sleedoornpage, gebeurde aan het eind van de middag iets wonderlijks. We hadden zojuist ons laatste pad ingeslagen, de route naar onze auto. Het was intens warm geweest, onze lichamen waren bezweet en moe van uren lopen. We snakten naar de verkoelende airco in de auto.
Met de focus vooral op reddende verkoeling, werd mijn aandacht echter getrokken door een bewegende gestalte aan het eind van het pad dat wij nog geheel moesten afleggen. Met mijn camera zoomde ik in. Wij hadden die middag nog geen mens gezien. Een middag van helende stilte. Verrassend genoeg toonde zich nu in mijn scherm een natuurliefhebber, geheel gekleed in camouflage-groen, staand achter een enorm statief waarop een knoeper van een camera. Zo'n lens waarmee je naar mijn beleven alle planeten uit de ruimte op aarde laat landen. Apparatuur waarvan je alleen kunt dromen. Ik schatte in dat deze professional met het indrukwekkende apparaat roofvogels aan het spotten was.
Bij het zien van 'professionals 'van dit kaliber, fantaseer ik altijd over hoe het zou zijn als ik even door hun camera's zou mogen kijken, maar vragen doe ik er nooit om. Het overkomt me zelf namelijk nog wel eens dat ik na intensief speuren en luisteren net een vogel vol in beeld heb, als zich een wilde en te luidruchtige voorbijganger aandient met de vraag of er iets bijzonders te zien is. Weg vogel, weg concentratie.
Daarbij ben ik allergisch en beducht voor types van de klimaat- en natuurkerk die al na een vriendelijk en timide 'goedendag' direct hun kans grijpen en hun gehele encyclopedische natuurkennis van jaren over je uit storten. Doodvermoeiend en brutaal indringend. Ook nog vaak op die momenten dat je zelf bij voorkeur in je autistische bubble wenst te ademen. Maar die types lezen geen mensen en omgevings-sensibel zijn ze al helemaal niet. Ja, ze bestaan echt.
Hoe dan ook, mijn nieuwsgierigheid naar de professional in zijn camouflage-outfit vanmiddag was duidelijk gewekt, al had ik me al lopend in zijn richting voorgenomen de beste man niet te zullen belagen. Wel hoopte ik stilletjes op de mogelijkheid van het kruisen van onze wegen, maar even leek die kans verkeken, want slechts op korte afstand verwijderd van elkaar, pakte hij geduldig zijn spullen weer in. Alsof ie voor mij op de vlucht sloeg.
Dat bleek niet het geval, want tot mijn genoegen opende hij zelf het gesprek voor een vrij contactmoment toen we langs elkaar opliepen.
Heel voorzichtig, bijna aftastend deelde hij mee dat er veel te zien was en wees daarbij naar de Sleedoornpage. Niets roofvogels of planeten dus. We deelden eenzelfde passie, dat werd duidelijk. De energie van gelijkgestemden stoomde. Zijn hart vol vlinders straalde zo intens dat hij me direct meenam langs de lage begroeiing, nabij de rand van bomen. Daar wees hij me op enkele rupsen van de Koninginnenpage op de wilde pastinaak en zei liefdevol: 'Die kun je mooi fotograferen, als je wilt'. Hij wenste me een goedemiddag en verdween met zijn bagage uit zicht, op weg naar huis. De schat.
De rest van de dag bleef ik Alice Lidell in Wonderland.
Bewegend Beeld
Foto's
15 augustus 2025, Hedy
Histolyse
Het verpoppen van insecten gebeurt onder invloed van veranderende hormoonspiegels en vrijkomende enzymen.
Van pop tot vlinder
In deze fase gaat de rups op zoek naar een geschikte stengel om zich aan vast te hechten. De rups spint een weefsel over de tak en spant een gordeldraad. Hiermee wordt het lichaam vast gehecht aan de tak of aan de plant. De draad vormt een lus om het lichaam heen. De huid van de rups wordt als perkament. De huid scheurt voor een laatste keer open, beginnend bij het kopje. De harde groene pop komt geleidelijk aan tevoorschijn. Een proces dat vrij snel gaat. Binnen een paar minuten tijd is de de rups een pop. De laatste vervellingshuid schudt ze van zich af en dan hangt de pop er. De oude huid die achterblijft is een doorschijnend velletje met zwartoranje tekening. De groene kleur van de rups blijkt nu de kleur van de pop te zijn. Het lichaam van de rups wordt bijna volledig afgebroken. Dergelijke gedaanteverwisseling noemt men histolyse. Uit een aantal resterende stamcellen, ontwikkelen zich alle delen van de vlinder. Afhankelijk van het weer en de tijd van het jaar, kan dit proces een aantal weken tot een aantal maanden duren. Latere poppen overwinteren en komen pas in het voorjaar uit.
Tekstdeel histolyse Bron: tuinadvies.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten