Vandaag ziet de wereld er anders uit. Anders dan de dagen van de inmiddels verstreken zomerweken. Ik zie grijze luchten waaruit hemelwater aanhoudend de dorst lest van moeder aarde. Als bomen en planten niet aan de grond genageld zouden zijn, zouden zij alle reserves laten varen en springen als zomer-kinderen in stadsfonteinen. In spel, vertrouwd met al dat water. Een vertrouwen dat al wordt opgedaan in de moederschoot, kraamkamer van het leven. Mijn binnenwereld loopt nog niet synchroon met de buitenwereld. Ik moet wennen aan de omslag van het weer.
Vanaf mijn keukentafel zie ik hoe tientallen mezen, mussen, merels en een enkel roodborstje en een fitis zich te goed doen aan een gevulde voederbak in de tuin. Ik kijk naar een voorstelling van een omvangrijk vliegend gezelschap. Veren lijken doorweekt, net als de regenjas die aangetrokken wordt voor het bijvullen van de schaal. Vogels schudden zich uit. Het lijkt erop dat zij aanvoelen dat het tijd wordt voor de opbouw van een extra laagje vet ten behoeve van het vergroten van hun levenskansen. De herfst in aantocht, met vandaag een voorvertoning.
Gisteren kozen we voor het bezoeken van een door ons al eerder ontdekt stuk Nederland, waarvan een deel uitnodigend bleef roepen. Het weer bleek ons gunstig gezind. Droog, zon en een gedweeë wind. Met bepakking en hond reisden we af richting de Duitse grens waar we 'De Sprung' nog eens wilden horen en zien, het beekje in het bos iets ten noorden van de groene-grens-overgang tussen Stokkum en Elten. Ik kende het al door een eerder bezoek, maar de in mijn geest opgeslagen beelden ervan, bleken nu bij het betreden van het gebied geraakt door de 'force quit button'. Ik moest me opnieuw oriënteren.
De geluidsoverlast van de A12 die als een litteken door het landschap loopt, prikkelt me overduidelijk meer dan de keer dat we het gebied voor het eerst bezochten. Ik bedenk opnieuw dat stilte nog maar beperkt beschikbaar is. Gelukkig wordt de ruis van het verkeer donziger naarmate we verder het bos in lopen, op weg naar de bron, De Sprung.
'De Sprung' of 'De Spreng' (bron) is een natuurlijke beekloop van helder en zuiver bronwater. Een leemlaag op diepte onder het bos laat vrijwel geen water door. Dat wordt daardoor opgestuwd en komt op bepaalde plekken als bronnen aan de oppervlakte. Het draagt bij aan de natuurlijke kraamkamer van het gebied. Je kunt er het zeldzame paarbladig goudveil vinden en ook paddenstoelen zoals de oranjezwam, het kleverig koraalzwammertje en de stinkzwam. Vogels lessen er hun dorst of poetsen hun veren in de zachte stroom.
Ik ken geen hellingspercentages, maar de matige beklimming die achter ons ligt, is al te voelen in mijn kuiten. Ik heb met het klimmen veel meer moeite dan gebruikelijk en dán wacht me nog een echte uitdaging bij een tussenhonk, de top van de Hulzenberg. Een homerun zal het niet worden vandaag. We pakken eerst een rustbankje en onze ogen nemen de tijd voor het volgen van de natuurlijke bochtjes van het beminnelijke beekje. Ook wij lessen onze dorst en fantaseren zittend over blootsvoets slenteren door het stromend water.
Het pad wordt hervat en op stukken heb ik het gevoel door mul zand van het strand te lopen. Licht worstelend werk ik me naar boven. Ik mis de harde ondergrond en mijn onderbeenspieren worden extra aan het werk gezet. Ik zoek stabiliteit en houdt ondertussen het doel voor ogen, de beklimming van de uitkijktoren. Die wordt bereikt.
Honderdvier treden worden door mijn zware Meindls aangetikt. Ik heb het gevoel dat ik de Euromast in Rotterdam beklim, maar eenmaal boven blijkt het uitzicht de klim meer dan waard. Vanaf het platform zien we Zutphen in het noorden liggen, Nijmegen in het westen en Kleef in het zuiden. De Hulzenberg heeft een hoogte van 82,4 m boven NAP en de toren zelf is 21 meter hoog. Het geeft een idee. Alsof we wolken aantikken.
Het uitzicht laat ons in trance raken. We staan er alleen, op grote hoogte en lijken te verdwijnen in een golvende groene zee ver onder ons. Dan valt N's oog op iets uitzonderlijks op grote hoogte. Iets waarvan we getuigen mogen worden, begin september nota bene. Op zichtafstand van ons, vliegen boven de toppen van al die enorme bomen die uitgegroeid zijn tot groene kathedralen, op z'n minst vier Koninginnenpages langs en om elkaar heen. Ze nemen uitgebreid hun tijd! We geloven onze ogen niet, maar kijken naar het natuurverschijnsel 'hill-topping', het gedrag van koninginnenpage-mannetjes waarbij zij zich verzamelen op hoge punten in het landschap (zoals heuveltoppen of torens), om vrouwtjes te lokken voor de voortplanting. De mannetjes dagen elkaar uit voor de beste plek, in de hoop het geschikte vrouwtje er te treffen. De vrouwtjes vliegen naar de hoger gelegen gebieden om daar een geschikt mannetje te kiezen. De paring vindt plaats. De belangrijkste stap in het proces 'productie nakomelingen' is gezet. Vervolgens zetten de vrouwtjes de eitjes af op een waardplant aan de grond.
En wij tellen na alle verwondering de treden weer af met onze voeten, de weg naar beneden.
Het antwoord op de vraag of we op de valreep getuigen zijn geweest van 'hill-topping' van een derde generatie Koninginnenpages 2025 blijf ik schuldig. Evenals het antwoord op de vraag of in september afgezette eitjes voldoende tijd gegund is voor het nog doorlopen van het vormproces 'van rups tot pop'. Er moet immers flink gegeten worden door de rupsen voordat deze zich tot pop kunnen ontwikkelen. En in die pop-vorm - stevig verankerd aan een plant of ander oppervlak - overwintert de Koninginnenpage als soort. 'Lukt dat nog?' Het houdt me bezig, maar het zal best kloppen allemaal. Laten we maar vertrouwen in het verloop van alle dingen. Vertrouwen in de processen van de grote kraamkamer van het bestaan, waarin leven ontstaat en weet gaat.
Over de bouw van de toren lezen we eenmaal thuis het volgende: "Het bouwen van deze uitkijktoren boven op de Hulzenberg was een stevig staaltje vakmanschap. Al het gebruikte hout is afkomstig uit het Bergherbos, het moest zorgvuldig worden geselecteerd, geoogst en gedroogd. het beton voor de fundering en alle onderdelen werd met een kraanwagen naar boven getakeld. Een lokaal aannemersbedrijf, bouwbedrijf van der Heijden, wist de toren ter plekke te monteren - een klus op hoog niveau."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten