Vandaag regende het de hele dag, waardoor een tuingang niet echt uitnodigend was. Aan het begin van de avond liet gelukkig de zon zich weer zien en werd het droog. Het gaf de mogelijkheid de voederschaal buiten voor vogels weer op te frissen en aan te vullen. Voor de nacht nog snel even wat eten.
Na dat klusje ontdekte ik de Blinde Bij op een blad van de rozenstruik. Hij zat er als een yogi. In alle rust, nam alle tijd voor wat persoonlijke hygiene. Voorpootjes, oksels, achterpootjes, kopje. Een volledige poetsbeurt. Dit blijkt echt nodig. Vuiltjes worden verwijderd van hun pootjes. Deze dienen namelijk goed schoon te blijven, omdat hun zintuigen erin zitten, waarmee ze voelen en proeven. De pootjes worden tegen elkaar aan gewreven. Zelfs de tong wordt gebruikt bij het poetsen.
Van de naamgeving van het insect klopt overigens weinig. Allereerst gaat het niet om een bij, maar een zweefvlieg die veel lijkt op een bij. Hoogstwaarschijnlijk met als doel, mogelijke predatoren af te schrikken en ze angst aan te jagen met een eventuele steek bij aanval. De Blinde Bij heeft echter geen steekwapen. Het blind verwijst dus niet naar niet kunnen zien, maar naar het ontbreken van een angel.
Wat me opviel tijdens het observeren, is de mate van zelfbewustzijn dat het kleine insect uitstraalt bij zijn activiteit, het poetsen. Een klein leven in een enorme ruimte van leven, zo verdiept en gefocust op dat belangrijke taakje. Een zichtbare hoge mate van toewijding tijdens een eenvoudig 'huiselijk' tafereeltje op een blad. Indrukwekkend. Ik zag mezelf gespiegeld in mijn eigen kleine bestaanscirkeltje, met eigen drukke taakjes. Zou er een groter leven zijn, dat mij observeert?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten