DE ECHO VAN GENEN
In den beginne waren er genen die in me fluisterden.
Die ervoor zorgden dat mijn moeder
me zonder handleiding in elkaar kon zetten.
We hadden allebei geen idee hoe we een navelstreng moesten aansluiten,
het overkwam ons gewoon, en het ging ook nog eens goed!
In den beginne waren er stemmen die in me doorzongen.
Net zoals vleermuizen de weerkaatsing van hun kreetjes gebruiken
om te weten waar de wand is, waren er weerkaatsingen waardoor ik wist wat familie was, waar thuis was.
In den beginne waren er echo’ s die het verleden overleverden.
Vertelden over een stuk van Liszt dat mijn grootmoeder uit haar hoofd
had geleerd toen ze als meisje in de tropen woonde. Zwetende vingers op ivoor,
de moesson overstemde soms de metronoom,
dagelijks herhalen tot de tonen waren ingesleten en de muziek beklijfde
ondanks de jaren die ze in de kampen doorbracht. Toen alles weer achter de rug was,
legde ze haar vingers op de toetsen. Liszt stroomde er foutloos uit. Iedere noot,
iedere overgang, versnelling, vertraging, alleen het middenstuk ontbrak.
Ze zei dat ze in de oorlog zoveel honger had dat haar hoofd
de herinnering aan het midden had opgegeten.
Zelf denk ik dat de muziek er gewoon uit was geslagen.
Het grappige aan klappen is trouwens dat je ze zelden krijgt om iets
wat je deed, veel vaker om mensen die je nooit hebt gekend.
Mijn oma lacht steeds harder omdat ze Liszt opat, zo hard dat de vleermuizen
hun weg vinden langs rotswanden. De afstand tussen echo en bron neemt toe,
Er zijn stemmen die maar doorfluisteren.
In den beginne was haar neus nog recht, in den beginne was het midden nog heel.
En soms botst er iemand tegen me op en moet ik me inhouden
om hem niet te hoeken.
En soms schijnt de zon
en beginnen mijn vingers te trillen.
Ik denk dat dat de echo van genen is.
2020, Ellen Deckwitz
Uit: Hogere Natuurkunde
Uitgeverij Pluim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten