Ik ben geen pleitbezorger van levensromantiek en smeer ook geen houten been in met zonnebrandcrème. Toch sta ik over de hele linie content, opgewekt en soms naïef in het leven. Tot nu toe heb ik bij storm en wind tegen (met gepaard gaande worstelingen, donkere nachten en bliksemschichten) mezelf altijd weer weten te herpakken. Tegenspoed bouwt veerkracht en karakter op, zegt men.
Een rugzak vol ervaringen, inclusief een met de hand geschreven kattebelletje 'Oprichten naar het Licht' werd mijn reisbagage. En al ben ik misschien onder een minder gelukkig gesternte geboren, bij mijn geboorte kreeg ik wel een deugdelijk portie actieve en blije genen mee.
Het blijkt niet te doen om te zeggen: 'Straks ga ik gelukkig worden'. Geluk overvalt je en zit 'm vaak in de simpele dingen. Een blik van verstandhouding, een ochtend die start met zingende heggenmussen, een ontwaakte zon die de tuin innig omhelst en kust, een gelukte zelfbereide maaltijd, het kwispelend staartje van de hond die je begroet bij thuiskomst, het inluiden en vieren van het weekend, een fris opgemaakt bed, een vlooi-vrij huis, het ontvangen van mooie post van een dierbare, het vinden van een vogelveer, het terugvinden van de verloren gewaande sleutelbos na een zoekactie die geen eind kent, een opengezet deurtje van het hart van een ander, een vlinder die op je arm landt ... etcetera.
Vanavond tijdens het maken van het rondje met Emma, overviel me een moment van geluk toen ik in de verte in het veld de Grauwe Klauwier spotte. Een mannetje én vrouwtje notabene, die samen waarschijnlijk een paartje vormen. Vanaf begin voorjaar 2025 tot aan vanavond lukte het me maar niet de vogel terug te vinden in het veld. Ook niet op de plek waar de Klauwier twee achtereenvolgende jaren succesvol wist te broeden. De plek waar ik regelmatig wandel.
Dat broeden doet de Klauwier in regel in Nederland van half mei tot juli. De kans de vogel nog te zullen zien, leek dus echt verloren gegaan. Teleurstelling daarover heb ik gevoeld.
De Klauwier is een lange-afstandstrekker, die vanaf eind juli-september oostelijk vliegt om de Middellandse Zee heen, om te overwinteren in zuidelijk Afrika, in Kenia, Tanzania en ten zuiden van Congo. Ze trekken 's nachts alleen of in kleine groepen. Vaak zijn de Grauwe Klauwieren pas in mei weer terug in het Nederlandse broedgebied.
De broedperiode lijk ik dit jaar dus totaal te hebben gemist, tenzij er sprake is van enige vertraging in de eigen plannen van de vogel. In dat geval staat me nog wat te wachten, maar dat lijkt me onwaarschijnlijk. Zelfs tegen de achtergrond van alle verhalen rondom de opwarming van de aarde. In ieder geval weet ik sinds vanavond zeker dat enkele exemplaren de reis terug naar Nederland hebben gemaakt en levend zijn geland op bodem waar ik dikwijls loop met de hond. Daar waar ik stil wordt van binnen.
Ik bleek vanavond ondanks het gezelschap van een dolle hond, toch in staat tot het snel maken van een paar foto's ten behoeve van het overtuigend bewijsmateriaal. Scherp zijn de plaatjes allerminst. Maar tegen de achtergrond van een zo goed als verloren gewaande kans tot weerzien met de Klauwier, kan de vaagheid van het bewijs niets af doen aan mijn eigen geluksmomentje.
Bovendien weet het unieke uiterlijk van de Klauwier zelfs bij dichte mist iedere twijfel van waarneming weg te nemen. Het is zo'n heerlijk, fraai vogeltje. En vooral het mannetje oogst bewondering met zijn haaksnavel en zwarte maskertje.
"De Grauwe Klauwier is terug!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten