Vogels spotten: Lopen, kijken, concentreren, geluiden en vliegpatronen horen, zien, volgen. Geduldig wachten, wachten, wachten, vaak zonder enig effect. Plekken kennen en verkennen.
En dan de zeldzame once-in-a-lifetime-momenten. Niet gepland, niet gewenst, niet gezocht, niet verwacht. Ervaringen die bij blijven, alsof ze gepland waren voor je leven door iets overstijgend groots. Iets dat troost, aanbiedt, weggeeft. Om niet. Tooisels voor het hart.
Vandaag na de wandeling met de hond, besluiten toch nog even terug te gaan het veld in. Partner mee. Hij kiest voor het mediteren op een bank voor de stille en stilte aanbidders.
Bij het voorbijgaan nog de vraag 'Wat ga je doen?'. Mijn antwoord 'Naar mijn plek'.
Ik sla het pad in en hoor na enkele meters voorbijgaan, het onmiskenbare gelach van een vogel. Helder, nabij. Imponerend.
Ik sta stil, verbluft en zie de golvende vlucht van een heraut waarvan ik direct weet hem nog niet eerder live te hebben mogen zien.
De vogel landt. Klemt zich vast aan een paal van amper een meter hoog. Ik besef instinctief dat gaan zitten voor meer stabiliteit ten behoeve van het vastleggen met camera nu echt geen optie is. Iedere beweging zal worden opgemerkt. De vogel beseft hetzelfde. De tijd lijkt te worden stilgezet. Samen belanden we in een film die vertraagd wordt afgespeeld. De Groene Specht en ik. Hij hangt met zijn krachtige poten en klautert enkele centimeters tegen de paal op. Ik sta aan de grond genageld. Geaard.
Het is een volwassen mannetje.
Hij poseert voor me in zijn meest natuurlijke houding: Hangend in volle luister. Seconden lang mag ik genieten van deze forse vogel met zijn rode kruin en rode vlek onder het oog. Olijfgroen, licht grijsgroen, geel, wit, rood, zwart. Een warme kleurexplosie. Zijn staalgrijze dolksnavel maakt misschien nog wel het meeste indruk op me. Hij roffelt zacht mijn hart in met zijn boodschap. Een heilige inkerving. Voor altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten