Nog steeds ben ik op zoek langs velden en in bossen naar die vurig gewenste Goudvink in zonlicht. En ik weet een plek met een relatief grote kans van slagen op een treffen, maar zoals het dikwijls gaat in menselijke sprookjes, je krijgt zelden waar je om vraagt.
Ook vandaag werden mijn vooraf geformuleerde verlangens weggewoven. Maar de dag gaf in ruil wel iets anders. Misschien wel iets fijners. In tweevoud notabene, maar eerst het eerste. Een fabuleus plaagstootje, noem ik het: Juist op een moment dat ik er totaal niet op uit was en mijn lens gericht werd op iets kleiners dat zong ergens in een boom, kreeg ik de Appelvink op een presenteerblaadje.
In het verlengde van die kleine zanger, achteraf gezien de postillon d'amour, enkele meters hoger nabij een boomtop - zat de Tarzan met vlerken! Hunk van het bos. Op de worstelmat zou ie zeker niet mistaan, deze vink met gedrongen postuur, lichtgrijze stierennek en indrukwekkend stevige snavel waarmee hij met gemak een vinger van je hand kan rukken. En dat kan ik zeggen, want erop landen zal ie zeker niet, deze pittenkraker.
Zijn geaardheid is schuw en waakzaam. Hij zit bij voorkeur onopvallend hoog in bomen, laat zich niet graag zien en daarom alleen al mag het een wonder heten dat ik hem zo eenvoudig in beeld kreeg. Gepast is te vermelden dat ik vele kilometers heb afgelegd door bossen, maar dat ik tot op de dag van vandaag nooit een Appelvink wist te spotten. Nooit. Niet één en ook niet een glimp of deel. Een liefdevol plaagstootje van de dag dus, waarmee mijn gemoed naar de bovenste verdieping van het heelal werd getild.
Mijn Appelvink. Hemel, wat is ie ongeschonden mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten