Ik voel aan alles dat het vlinderseizoen vol gevlamd heeft en nu wat weifelend aan het uitdoven is. Eergisteren spotte ik in de tuin nog een Koninginnenpage, een beetje tegen alle verwachting en realiteit in. De kleuren van de page vaal, verwassen. Een grijze page, die niet lang geleden nog als stralende schoonheid vloog. Desalniettemin scheen de vlinder door vorm en gracieuze vliegstijl nog steeds stralend. Ze werd dan ook met alle egards ontvangen.
Ook de meer gebruikelijke vlinders zoals de Atalanta, Dagpauwoog, Gekartelde Aurelia en Citroenvlinder zie ik nu al veel minder, of zelfs helemaal niet meer. De Witjes lijken het het langst vol te houden na deze natte zomermarathon. Maar die zien we ook andere jaren het meest en langst, voor zover ik weet.
Het doven van het zomervuur, met de vooralsnog angstaanjagende naderende herfst doen wel iets met me. De maanden van licht en de warmte lijken zo snel aan me voorbij getrokken, ondanks de vele momenten van bewust genieten in de natuur. De tijd lijkt met me te spelen, de tijd lijkt me uit te dagen. De tijd neemt een loopje met me.
Vanochtend voelde ik dat ik alsnog een bezoek wilde brengen aan het leefgebied van de Keizersmantel. Zoals plots een dringend gevoel je kan overvallen die oude vriend nog weer eens te bezoeken, omdat het wel eens de laatste keer van een werelds ontmoeten zou kunnen zijn.
Zou er nog één vliegen? Verstand en gevoel, met elkaar op de vuist.
Bij aankomst trof ik een uitgebloeid, geïsoleerd, open veldje Koninginnenkruid aan. Het deed afgetakeld en verlaten aan. Geen Keizer die het rijk nu nog zou kunnen redden, zoveel werd duidelijk. Het voelde geesteloos. Net zo leeg als het kan voelen na een abrupt vertrek van een geliefde. Het drong tot me door dat de wederopbouw van het rijk zeker tot volgend jaar juli op zich zou laten wachten.
'Hoe ga ik die tijd overbruggen?', was de vraag die restte.
In deze zomer (2023) stond voor mij de vlinder centraal. De vlinder, die me 'empowert' en vertrouwen geeft in een wereld die in brand staat en op kop lijkt te draaien.
Het begon allemaal met dat bezoek van die prachtige Kleine Parelmoervlinder aan mijn tuin. Een 'coup de foudre'. En het bleek geen romantische onzin. Zij werd mijn Akela. Zij bracht me op plaatsen waarvan ik het bestaan nog niet kende. Zij leerde me kijken met nieuw geboren ogen, naar vormen en kleuren. Naar boodschappers van het licht. Zij liet me dieper vertrouwen op de aanwezigheid van oorspronkelijke schoonheid in een wereld, thans gevuld met lelijkheid. Veelal veroorzaakt door menselijke onwetendheid. En in al die lelijkheid worstelt de vlinder voor het bestaansrecht en wij mensen met haar.
Ik zal me gedurende de aanstaande herfst- en wintermaanden verwarmen met de foto's die ik mocht maken van mijn Kleine Parelmoervlinder en haar vele geestverwanten. Zij vormen en blijven de vlammen in mijn haard. Ook als de kou mocht toeslaan.
11 augustus 2023, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten