Een herfstige zomer is meedogenloos. Het waait, regent, voelt kil en iedereen wordt op de proef gesteld. Een zwarte kat uit de buurt verveelt zich en zoekt vermaak in vogels vangen. Een Sperwer - intens gekleurd vrouwtje - verlaat haar territorium en zet de aanval in op hetzelfde grondgebied als de kat, nog geen uur later. Ze stemmen me beide niet vrolijker.
Ik voel me de afgelopen dagen een op het dak geplaatst zonnepaneel. Het lukt me maar niet opgevangen licht om te zetten in energie. Moet ik zo de naderende herfst en winter in? Berusten in wat is lukt me normaliter naar behoren als het gaat om het weer. Maar nu de aftrap van augustus een feit is, word ik ongeduldiger. Zon waar blijf je? En dan bedoel ik langer dan dat half uurtje waarin je je vandaag liet zien en voelen.
Als zich dan tegen dat wat donkere decor die ene vlinder laat zien, na dagen, lijkt het vuur in me toch aan te wakkeren.
In de spotlight een heel bekende tuinbezoeker, die we allemaal kennen met zijn gitzwarte bovenkant met oranjerode en witte banen en vlekken. De Atalanta. Ik geef het toe, bij gebrek aan ander aanbod zet ik hem vandaag met liefde in het schaarse Licht. En niet geheel ten onrechte, want zijn minder bekende bijna hiëroglifische onderkant van zowel voor- als achtervleugels verdienen aandacht. Bij het terugkijken van de foto's zag ik ontegenzeggelijk wat ik aan verborgenheid al voelde op afstand: Ik ontdekte in de gemarmerde onderkant vleugels tussen de bruin, zwart en blauwtinten het Griekse symbool voor het hangend koord, de Lemniscaat.
Natuurlijk heb ik de Atalanta veelvuldig gezien, maar dat hij al die tijd dat wiskundige symbool van oneindigheid bij zich droeg, drong vandaag eerst op subtiele wijze tot me door. Of zou het overbrengen van de boodschap van oneindigheid specifiek aan deze Atalanta voorbehouden zijn? Tot de diepste geheimenissen dringen we nooit door.
Meer over de Lemniscaat als teken vanuit Antroposofische visie:
https://www.de-lemniscaat.nl/de-lemnisscaat/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten