Zo plotseling en compleet weggetrokken worden van het opwekkend middel. Na vier dagen onthouding voelen de bijverschijnselen licht wrang. Vakantie voorbij, herfst staat in de steigers, achterstanden inhalen en tussendoor mijmeren over de vogels die je mist en vooral het dagelijks lang slenteren door de natuur.
Donderdagavond, ovenschotel in de stand-by, eten en opruimen. Bij benadering resten nog ruim drie kwartier, voordat de schemer het goede zicht belemmert. Gaan dus en wel subiet.
Op een paar veren na zeven uur. Het maakt de kans op het spotten van een tapuit, zwaluw, specht, putter of ander soort wel heel klein. Inderdaad, alleen de tjiftjaf toont zich kort. Tak op, tak af en weg, spelend. De andere vogels zijn behoedzamer en maken alleen nog wat ijle geluiden. Geen vogelbuit op beeld.
De weg terug, richting de auto, brengt wel iets anders op het pad.
Minstens zo vertederend en indrukwekkend als een wens-vogel.
Uitwisseling van sprakeloze energie. Beiden als sculptuur op een sokkel gefixeerd. Secondenlang: 'Wie bekijkt nou wie?'
14 september 2023, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten