De ontbijttafel is zojuist afgeruimd. Ik giet de eerste watersloot op de koffiefilter-houder, waarin zes volle maatscheppen koffie wachten op de waterdoop. De melk wordt vakkundig opgeklopt tot schuim in mijn Severin. Alles voor de perfecte cappuccino van het huis waarvan de smaak door geen enkel Grand Café wordt geëvenaard. Ik drink het liefst in eigen huis.
Over ruim een half uur zal het schoolplein verderop in het dorp gevuld zijn met schreeuwende kinderstemmen. Door de afstand krijg ik het gefilterd mee. Zoiets als het geluid van een trompet met demper. Pauze. Het samenleven wordt op het plein alvast geoefend in het klein. Het heeft iets vrolijks, de groepsuiting van al die leventjes samen vol spannende verwachtingen.
Ik ga mijn eerste kop koffie voor deze dag testen. Vaak volgt dan nog een tweede en tevens laatste. Boven draait de nieuwe wasmachine zoals in een wasserette. Het ene na het andere programma. De machine kan van alles, meer dan ik kan bedenken en onthouden. Een volle week met teil en wasbord werken geeft achterstanden. Stapels. De gebruikershandleiding met installatie-instructies bestuderen biedt uitkomst, maar ik heb er nog even geen zin in.
Vanuit mijn ooghoek zie ik een flitsvlucht. In de tuin. Een onmiddellijke herkenning. Foute boel. Ik zoem in met eigen ogen: Een Sperwer verwerkt op een van de takken van de platanen haar mislukte aanval in mijn tuin. Een geluksvogel vliegt de tuin uit en weet 'It's my lucky day'.
Ik vind tijd mijn camera van de poef te pakken. Heel behoedzaam. De gedesillusioneerde Sperwer nog doende met het analyseren van haar faal-vlucht en quick-wins. Precies twee klikken op mijn camera krijg ik de tijd, voordat ze het luchtruim kiest. Voor alle zekerheid loop ik de tuin in, al handenklappend. Geen applaus, meer als waarschuwing voor de kleintjes die nog minder ervaren zijn en onnozelheid piepen. De buurman is zojuist gestart met een jazz-uitvoering op zijn sax. Dat zal ook helpen.
Wat is dat toch, die experiences 'up close and personal' tussen de drieste en volhardende jager en mijzelf? Voor het eerst weet ik haar goed vast te leggen. Later bekijk ik haar met aandacht in mijn scherm. Haar uitstraling beschrijft haar aardse taak, als door Dante vastgelegd. Gele iris, gele poten en tenen. Korte ronde vleugels en een lange staart, waaraan ze haar wendbaarheid dankt. Beide ogen in een ogenschijnlijk afwijkende stand. Loensend. Een strenge, gefocuste blik. De bovenzijde bruin-grijs, onderzijde licht met dunne donkere strepen. Het is vooral de snavel die me angst inboezemt en dient als 'scheurapparaat'.
Ik heb lange tijd niets voor roofvogels gevoeld, behalve aversie. Hoog, boven in het ruim, zwevend, ver weg zijn ze op hun tederst en best. Na het van dichtbij hebben gezien van een succesaanval door een Sperwer op een vink, ook in eigen tuin, voelde ik zelfs een vlammende haat richting de roofvogels. De prooi hoeft geen 'humane euthanasie' te verwachten, maar wordt door een samenwerking van poten en snavel, levend gestampt, geplet en geplukt. Ronduit afgrijselijk.
Het heeft lang geduurd voordat het besef indaalde bij mij dat die Sperwer zichzelf ook niet ontworpen heeft en net als wij moet eten om te overleven. Beter hield hij het bij zaden, pitten, slakken of muggen, als het aan mij lag. Een absurde redenering natuurlijk. De slak en mug geven ook graag expressie aan hun unieke zijn op deze rots die aarde heet.
In traag tempo opende mijn hart zich ook voorzichtig voor de Sperwer. Het heeft gewoon nog wat extra tijd nodig voordat ik de Sperwer kan omarmen met haar licht- en schaduwzijde. Ik hoop dat zij begrijpt dat de deur nog op een kier staat en dat ik bij voorkeur zie dat ze haar maaltijd in het bos afhaalt. Er zijn ook mensen die in hun tuin speciaal voedertafels inrichten om de Sperwer daar juist zijn werk te zien doen. Van dichtbij. Al doe ik nog zo mijn best, ik kan daar - óók niet vanuit het standpunt zoveel mogelijk ruimte en respect op te brengen voor elkaars mening en smaak - gewoon níet bij. Ik kijk liever weg van de scherpe kantjes en randjes van het bestaan.
Dat de Sperwer volhardend is in haar verrassingsaanvallen bleek bij thuiskomst na een lange wandeling met de hond.
Nog voor tweeën (mensenlunchtijd voorbij) dreef de lege maag de vogel met het jachttalent klaarblijkelijk opnieuw mijn tuin in. Ik was onderweg en dus geen getuige, maar vond meerdere veertjes en dons van een pimpelmees, bij elkaar in het het zand. Plaats delict. Het nog prille gevoel van sympathie voor de Sperwer werd door het beeld bij mij opnieuw om zeep geholpen. Het integreren van het in de praktijk geleerde is zo eenvoudig nog niet. Dat zo'n klein, schattig vogeltje met zo'n piepklein snaveltje gegrepen wordt en angsten uitstaat voordat het de geest geeft, stemt me altijd droevig. Het leven dat in een nachtmerrie eindigt. Media vita in morte sumus.
"De Sperwer in Mythen en Folklore
In verschillende culturen en mythen wereldwijd, wordt de sperwer met respect en bewondering bekeken. Bijvoorbeeld, in de Egyptische mythologie was de sperwer heilig voor de zonnegod Ra, bekend om zijn vermogen om met scherp inzicht en focus de horizon af te speuren. In de Native American cultuur staat de sperwer symbool voor visie en bescherming.
Spirituele Betekenis: Intuïtie en Focus
Een van de meest prominente spirituele betekenissen van de sperwer heeft te maken met intuïtie en focus. De sperwer is een roofvogel, bekend om zijn buitengewone vermogen om met laserachtige focus zijn prooi op te sporen. Dit unieke kenmerk dient als een krachtig symbool voor onze eigen intuïtie – ons vermogen om de kern van een situatie te zien, onze aandacht op iets te richten en de dingen helder te zien."
Bron: yogavandaag.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten