Händel - Giunta l'ora fatal - Anne Sofie von Otter - mezzo-soprano

Cavatina

Se d’un Dio fui fatta Madre
Per vedere un Dio morire
Mi perdona, Eterno Padre,
La tua grazia è un gran martire.

„Wenn ich zur Mutter eines Gottes wurde,
um einen Gott sterben zu sehen,
dann, ewiger Vater – verzeih mir –
ist deine Gnade eine große Marter.“

Aria

Sventurati miei sospiri,
Se quest’alma non sciogliete,
Molto poco voi potete!
Molto lieve è il mio dolore!
Atrocissimi martiri,
Che in umor gli occhi stillate,
Poco il duol se non stemprate
Tutto in lacrime anche il core!

„Verwunschen seid ihr, meine Seufzer,
wenn ihr jene Seele nicht erlösen könnt.
Wenig fürwahr könnt ihr bewirken,
wenig wiegt mein Schmerz!
Ihr allergrausamsten Qualen,
die ihr die Tränenflut aus meinen Augen presst,
wenig vermag Euer Schmerz,
wenn ihr nicht auch das Herz in Tränen auflöst!“

The Truffle Hunters - 2Doc

In Italië zoekt een groep bejaarde mannen samen met hun honden naar het duurste ingrediënt ter wereld: de Alba-truffel. Zij zijn de laatsten in hun soort, hoeders van een levenswijze die snel verdwijnt.

Linkje:

Documentaire 'The Truffle Hunters - 2Doc 

Op eigen benen, Dag Negen

Voor deze juveniel (de minst zelfstandige) begon de ochtend niet helemaal goed. 

Stilletjes uitbuiken? Het zag ernaar uit dat het jong teveel had gegeten. 

Het voer maar eens achter slot en grendel gezet. 

Later op de dag zag ik het jong gelukkig weer in betere doen. 

En let op de staart. Deze lijkt met de dag in lengte toe te nemen. 

We zijn nu in de fase beland waarin je goed moet kijken wie je voor je hebt.

Is het moeder-merel of een van haar juvenielen?

 Ze lijken inmiddels even groot, maar de staart verraadt: 

Het jong heeft nog een paar centimeter te gaan.

Even uitbuiken ... 

Staartserie

 Video 'Ik voel me niet zo lekker ...' 

Bloem

 

Blauwe reigers hoog in boom

Video

30 juni 2023, Avond 20:30 uur 

Huismus hoog in boom

 

30 juni 2023, Namiddag

Vink hoog in boom

 

30 juni 2023, Avond 20:30 uur 

Op eigen benen, Dag Acht

Rectificatie

Voor het completeren van een logboek over de drie merel-juvenielen op weg naar volwassenheid, volgen nog een paar aanvullingen. Vandaag dag acht. Welgeteld na uitvliegen van de vogels. 

Ik schat in dat de opvoeding nog hooguit een week zal vragen van moeder-merel, want in ieder geval één van de juvenielen lijkt vandaag al zelfstandig operationeel. Vanochtend kwam ze alleen aanvliegen en lukte het haar ook goed alleen haar maaltje bij elkaar te scharrelen, te drinken en badderen. Bij schemertijd bleek ze ook alleen, roerloos te schuilen onder een van de grotere struiken. Dat merkte ik toen ik blad wegveegde en zij geschrokken haar schuilplek moest prijsgeven.

In tegenstelling tot haar zus òf broer (over het geslacht zo meer ... ): Deze leerling liet zich vanochtend nog voeren door moeder-merel. Niet scharrelend op de grond, maar in de kooi waarin een schaal staat die dagelijks gevuld wordt. Moeder pikt het voer op en snavelt het bij haar jong naar binnen. 'Verwend ding', denk je even, maar ieder kind ontwikkelt zich nou eenmaal op eigen tempo.

In al mijn vorige berichtgevingen sprak ik over het drietal, waarbij ik er voor wat betreft de samenstelling steeds vanuit ben gegaan dat het om twee zusjes en één broer zou gaan. Deze door mij vastgelegde geslachtsinvulling blijkt volkomen uit de lucht gegrepen! Aannames. Dat krijg je nou met amateur-vogelaars die nog maar net het boekje 'Vogels in Nederland' hebben uitgelezen dat werd uitgegeven door de Nationale Postcodeloterij.

Over het boekje geen verkeerd woord. Niets dan lof voor de leuke inhoud en plaatjes. Nou mag wel gezegd dat de Nationale Postcode Loterij op gezette tijden haar leden ook wel tevreden móet houden met een kwalitatieve give-away, want zelfs bij 115 jaar lidmaatschap is de kans op het winnen van een miljoenenprijs op postcode net zo groot als het spotten van een Kasuaris in het Nederlandse bos.

Welnu, terug naar de wijsheid over het vaststellen van het geslacht van merel-juvenielen. Ik leefde in de veronderstelling dat alleen de meisjes een verenpak met animal-print dragen. Niet dus. Ook de jongens blijken gevlekt als zij nog niet volwassen zijn. Met als enig verschil dat het pak van de jongens iets donkerder is dan dat van meisjes. Waarschijnlijk alleen door deskundigen bij een juiste lichtinval te zien. Ik waag me daar niet meer aan. 

Bij deze dus een rectificatie van mijn vogel-flater: Ik ken het geslacht van de drie juveniel-merels niet. Ik beroep me in deze maar op mijn eigen leerfase.

"Een juveniel heeft een donkere, hoornkleurige snavel en onopvallende oogring. Het verenkleed lijkt op dat van een volwassen vrouwtje, maar is ook licht gevlekt op de bovenzijde. Voordat hij vliegvlug is heeft de juveniel een gespikkelde borst, die lichter is gekleurd dan die van een volwassen vrouwtje. Over het algemeen zijn mannelijke juvenielen iets donkerder dan de vrouwelijke. Een mannetje van een jaar oud heeft al het zwarte verenkleed, maar de snavel en oogring zijn nog onopvallend gekleurd en de vleugels bruin gekleurd."

29 juni 2023

Haendel : "Pena Tiranna" - Les Affranchi·e·s et Filippo Mineccia

 

Bach - Chaconne

 Gewoon nogmaals, opdat wij niet vergeten: Bach Partita in D minor BWV 1004, Chaconne

Nüshu

"Strijden voor een eeuwenoud geheimschrift en eigen vrijheid ..."

Wat een moed en veerkracht tonen deze vrouwen. Een aangrijpende documentaire. Met bewondering uitgekeken. Mijn fascinatie voor kalligrafie werd daarbij ook opnieuw aangeraakt.

Close Up

Gisteren Avro Tros 22:39 - Seizoen 175 Afl. 37 - Hidden Letters - Vrouwen en vrijheid in China

In China bestaat al eeuwenlang een geheimschrift, het zogenaamde Nüshu, waarin vrouwen elkaar brieven schrijven om elkaar op te beuren en te steunen in een dagelijks leven vol onderdrukking. 

Link: https://www.npostart.nl/close-up/27-06-2023/AT_300012723

Wiki:

Nüshu is een syllabisch schrift dat in de provincie Hunan in China werd gebruikt door vrouwen. Vrouwen werden niet geacht te leren schrijven en ontwikkelden daarom hun eigen schrift, dat ze in het geheim aan elkaar leerden en dat dus alleen door vrouwen werd gebruikt.

Anders dan het gewone Chinese schrift waarbij elk karakter een woord of een deel van een woord is, was het vrouwenschrift fonetisch.

Er zijn nog maar ene paar manuscripten in het vrouwenschrift over en de laatste vrouw die het schrift kende, Yang Hyanyi, overleed op 20 september 2004.

Hoewel er niemenad bestaat die het schrift nog kan schrijven, zijn er onderzoekers geweest die een soort woordenboek hebben kunnen samenstellen, dat uit 1800 karakters bestaat. 

Voor meer informatie:

https://en.unesco.org/courier/2018-1/nushu-tears-sunshine

Wonen en stilte

In Rotterdam verdienen ze`t,

In Den Haag verdelen ze`t

En in Amsterdam smijten ze `t over de balk.

Jules Deelder

Vandaag tijdens de wandeling met Emma vroeg ik me af hoe het zou zijn om in deze tijd weer in één van de vier grootste stadsagglomeraties van Nederland te wonen. 

Voor Utrecht (Centrum), de stad waar ik eind jaren tachtig woonde, klopt mijn hart nog altijd. Een enkele keer kom ik er nog wel eens voor het bezoeken van een concert of iets dergelijks. Voorafgaand daaraan plan ik natuurlijk mijn eigen sightseeing. Stadsliefde die nooit zal doven. 

Dat ik intuïtief kies voor een vrouwelijk verwijswoord past bij Utrecht. Wat mij betreft de meest vrouwelijke grote stad. Ondanks de verharding die in deze tijd in steden toeneemt, blijft Utrecht nog steeds aanraakbaar door haar rondingen, vloeiend door haar vele grachten, inspirerend door het grote aanbod aan cultuur en voldoende vrij en geestelijk door een niet weg te denken markante Dom. Die Dom blijft voor mij hét kloppend hart van de stad. Het vibreert rondom de Dom.

Maar goed, een vrijblijvende date met een stad is wel wat anders dan ermee samenwonen. Zeker nu ik zelf ouder ben.  

Ik heb op verschillende plekken gewoond in mijn leven. In dorpjes, steden en grotere steden. Aan een rivier, op een dijk, tussen boeren en fruittelers, nabij het bos, op drie hoog, eerste verdieping en begane grond, met en zonder balkon en op eigen stukje grond. Voor één van de wildste avonturen in mijn leven heb ik zelfs een tijd boven de Atlantische Oceaan gewoond, ver weg. Een ervaring waarvan de Grote Meester vond dat ik 'm mee moest maken. Een ervaring die dan ook nooit van het bord geveegd zal worden. Dagelijks uitkijken op een golfslagbad van kosmisch formaat maakt indruk en geeft je het gevoel echt nietig te zijn. Een stilte van omvang in de vorm van aanhoudend beweeg van water.

Nu woon ik misschien wel in het mooiste deel van Nederland. Omgeven door veel glooiingen, akkers en bos. Op momenten waan ik me in Wiltshire of Frankrijk. Vooral tijdens 't voorjaar- en 't zomerseizoen. Een zachte trilling werkt helend en strelend op het gemoed en het totale gebied. 

Ik ben een aardeteken en heb zo lang ik me kan herinneren - me voor de langere duur - het meest senang gevoeld tussen en nabij bomen. Het bos is in mij als een noodzakelijke levensader gaan stromen. 

Ik moet bomen kunnen zien, voelen en ruiken. Dagelijks. Ik moet er regelmatig onderdoor kunnen lopen of onder kunnen zitten, ermee kunnen uitwisselen. Bomen.

Volgens de Chinese Astrologie neemt voor wat betreft de verdeling van de vijf elementen binnen mijn geboortekaart, het element 'water' bij mij een heel nadrukkelijk plek in. Opvallend veel water en weinig vuur. Toch vraag ik me vaak af hoe het me zou afgaan, wonend in een drukke stad nabij zee. 

Ik stel me voor dat de wandelingen die ik graag maak, dan vooral plaatsvinden aan de kust en / of door het duingebied. Maar dat ik net zoveel zou kunnen gaan houden van stuifzand als van blad en dennenappels lijkt me uitgesloten. 

Nederland telt gelukkig nog veel mooie plekken waar de Natuur in grote verscheidenheid kan worden genoten, al staan deze plekken door een explosieve bevolkingsgroei en niet op de laatste plaats door economische groei steeds meer onder druk. Ik denk aan de duinlandschappen, de Vinkeveense Plassen, het Veluwemassief, de Waddenzee, Uiterwaarden, onze heldhaftige Rivieren met vertakkingen en rivierbochten, het Achterhoekse Coulisselandschap. Zo maar een greep ...

Zelfs in en langszij steden zijn nog plekken te vinden waar het niet altijd bruist en stormt in het leven. Denk aan mooie stadsparken, stille hofjes of eeuwenoude steegjes. Maar spijtig genoeg, die voorhéén nog niet ontdekte pareltjes, blijken inmiddels ook meer dan platgetreden. 

Het toekomstbeeld van Nederland als één metropool aan de Noordzee is makkelijk gemaakt. Stilte wordt schaars en steeds duurder betaald. Waar kunnen we ons over enige tijd nog opladen? 

Onvermijdelijk denk ik al schrijvend aan het opiniestuk van Hester Zitvast, dat deze week in de krant stond. Hester's hartekreet blijkt in overeenstemming met mijn eigen gevoelens over natuur, plek en rust voor de mens in een drukker wordend land. (Hester vraagt of de muziek zachter kan en dit is wat er gebeurt ... :-))

Het moet te doen blijven met z'n allen, als iedereen een beetje rekening houdt met de ander. In staat is in te zoomen op de diversiteit van behoeftes van mensen. Rust roest niet altijd, maar geeft juist kracht en ruimte voor het verwerken van alle levensindrukken.

Zonder stilte en natuur in mijn woonomgeving, red ik het niet in mijn leven. Echter, de reuring, het bruisende van een een grote stad zal altijd wat aan me blijven trekken. Mijn verhouding met de stad blijft een ambivalente. 

Domkerk Insight - Afl 4

 

Song Juni 1973

Met de ogen van nu kijken naar 'Life on Mars'. 

Juni 1973 - Juni 2023

It's a God-awful small affair

To the girl with the mousy hair
But her mummy is yelling, "No"
And her daddy has told her to go

But her friend is nowhere to be seen
Now she walks through her sunken dream
To the seat with the clearest view
And she's hooked to the silver screen

But the film is a saddening bore
For she's lived it ten times or more
She could spit in the eyes of fools
As they ask her to focus on

Sailors fighting in the dance hall
Oh man, look at those cavemen go
It's the freakiest show
Take a look at the lawman
Beating up the wrong guy
Oh man, wonder if he'll ever know
He's in the best selling show
Is there life on Mars?

It's on America's tortured brow
That Mickey Mouse has grown up a cow
Now the workers have struck for fame
'Cause Lennon's on sale again
See the mice in their million hordes
From Ibiza to the Norfolk Broads
Rule Britannia is out of bounds
To my mother, my dog, and clowns
But the film is a saddening bore
'Cause I wrote it ten times or more
It's about to be writ again
As I ask you to focus on

Sailors fighting in the dance hall
Oh man, look at those cavemen go
It's the freakiest show
Take a look at the lawman
Beating up the wrong guy
Oh man, wonder if he'll ever know
He's in the best selling show
Is there life on Mars?

Op eigen benen, Dag Zes

Verliefd op mijn drietal

Tijd voor koffie. Half tien. Ik had al in de tuin gerommeld, maar ik kan opnieuw naar buiten, want ik neem ineens één van mijn merel-jongen waar, na zelf een dag op pad te zijn geweest. Ze is alleen en klooit wat aan. Het lijkt alsof ze op zoek is naar wat eetbaars. Er is genoeg, maar het begin van de dag laat haar mogelijk denken: 'Hoe ging het ook al weer?' 

Ik stel het koffie zetten even uit en haal boven mijn camera. Ik neem de tijd, want het gescharrel van het jong maakte geen haastige indruk. Op weg naar boven voel ik wel enige bezorgdheid: 'Zou zij de énige zijn die nog over is van het drietal, na nog geen week op vrije voeten?' 

Als ik beneden kom, ben ik in de wolken, want ik zie ineens drie jongen prutsen en op gepaste afstand zelfs moeder-merel zitten die een oogje in het zeil houdt. De symbiotische relatie met mamà verdampt met iedere zonnige dag die verstrijkt. Daar lijkt het op. Haar juvenielen krijgen en nemen meer ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Ik verwonder me over de wijze waarop dit proces bij dieren verloopt. Zo natuurlijk, zo vloeiend. Daar is geen studie psychologie of pedagogiek voor nodig. En ook geen ligsessies op een bank bij een gerenommeerd psychiater. Het werkt gewoon allemaal naar behoren. Zo blijkt maar weer: 'You don't have to read the classics to draw lessons from the process.'

Bij het observeren en plaatjes maken, let ik vooral op de staartjes van het drietal. Dé indicator bij uitstek voor het bepalen van uiteindelijke zelfstandigheid. Ik zie dat ze nog even te gaan hebben, voordat het volwassen leven werkelijk gaat starten. Maar ik zie ook dat het snel gaat. Een beetje het gevoel van ouders die naar hun kinderen kijken en zeggen: 'Ze zijn groot voordat we het beseffen, het ene moment strik je nog veters en het andere moment hebben ze een eerste (onbeantwoorde) crush.'

Dinsdag 27 juni 2023, ochtend, Hedy

Storks in Flight (above my house)

27 juni 2023, ochtend (09:30 uur)

Twee ooievaars vliegen tegen een strakblauwe hemel. Een ervan cirkelt recht boven me. Wat een magnifieke vogel. En wat heerlijk dat ze me opzoeken boven mijn tuin. Het plaatsen van een zes meter hoog nest is een stap te ver, maar had ik een weiland dan wist ik het wel ...

Two storks fly under a clear blue sky. One of them circles directly above me. What a magnificent bird. And how wonderful that they visit me above my garden. Placing a six meter high nest is a step to far, but if I had a meadow ...

Veren

Donsjes van merel-jongen boven mussen-veertje.

Kleine bonte verzameling aan knijper

Een veer waar ik nog niet bij kan

Birdwings - Rumi

Birdwings

Your grief for what you've lost lifts a mirror

up to where you're bravely working.

Expecting the worst, you look, and instead,

here's the joyful face you've been wanting to see.

Your hand opens and closes and opens and closes.

If it were always a fist or always stretched open,

you would be paralysed.

Your deepest presence

is in every small contracting and expanding,

the two as beautifully balanced and coordinated 

as birdwings.

- Rumi 

Op eigen benen, Dag Vier

Donderdag 22 juni jl. werd ik aan het eind van de ochtend verrast door moeder-merel die haar drie juvenielen direct na het uitvliegen mijn tuin binnenhaalde.

De weken ervoor waren moeder-merel en ik al volledig vertrouwd met elkaar geraakt. Eerst tijdens de broedperiode die ze met bliksem-bezoekjes onderbrak voor het nemen van een fris bad voor zichzelf en voedzame maaltijden. Vooral de ochtend ontmoetingen werden vaste prik. Zij stond me dan op te wachten voor haar ontbijt. Terwijl ik met liefde de voederschaal met zaad en meelwormen voor haar aan het vullen was, liet zij er geen gras over groeien en begon al met pikken waar ik bij stond.

Later stonden haar bezoekjes vooral in het teken van het ophalen van voedsel voor haar jongen die zich uit het ei hadden getikt. Vooral wormen uit de grond stonden in die periode op het menu. Ook die eiwitten vond ze in mijn tuin, tussen de begroeiing. Vader merel bleef meestentijds op afstand de boel monitoren. Op momenten van mogelijk naderend gevaar, liet hij zich duidelijk horen. Over de exacte locatie van het nest (op afstand) tast ik nog steeds in het duister. 

Een pittige eerste donderdag in vrijheid dus voor de juvenielen. De regen kwam die dag met bakken uit lucht, na een reeks van tropische dagen daarvoor. In up-tempo dienden de drie jongen veel vaardigheden eigen te maken.  Ik hield mijn hart vast toen ik de lodderige kuikens nogal onnozel en onervaren aan hun leertraject zag beginnen. 

Moeder-merel had voor zichzelf duidelijk een afweging gemaakt en besloten dat de start van het leertraject de meeste kans van slagen zou hebben in een veilige omgeving. Ik sluit niet uit dat ze haar jongen over de goede intenties van de gastvrouw van de tuin heeft geïnformeerd, want vanaf dag twee, vrijdagochtend 23 juni, leek het voor de vogelbaby's de normaalste zaak van de wereld dat ook ík me in mijn tuin ophield voor werk en aanvoer van voedsel en water. Die vertrouwdheid leverde vertederende foto's op.

Vrijdagmiddag jl. leek het tijd geworden voor het echte werk, want het complete gezin vertrok. 

Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat moeder-merel het opvoedingstraject met veel wijsheid ging invullen. De wereld voor merels is immers groter dan een enkele tuin in een grote, groene provincie. Tegen die achtergrond legde ik me in vertrouwen neer bij het afscheid.

Grote avonturen beginnen met eenvoudige oefeningen in vliegen en het bij elkaar scharrelen van voedsel. De echte zelfstandigheid volgt, zodra de staart van het jong de lengte van een volwassen vogel heeft bereikt. In die tussentijd vindt er veel interactie plaats tussen de ouders en hun jongen. En dus niet alleen in mijn tuin.

Ik hield rekening met het idee dat ik de drie jonge vogels niet meer persoonlijk zou gaan zien. Ik deed enkele schietgebedjes voor een behouden vaart. Tegen mijn verwachtingen in werd ik vanavond kort voor het avondeten blij verrast, juist toen ik het helemaal niet meer verwachtte.

Zondag 25 juni, einde middag

Ik was druk geweest met de voorbereidingen van een Italiaanse maaltijd en gunde mezelf even een moment van rust. Juist op dat moment vloog moeder-merel met haar jongen de tuin weer in. Als ik het goed heb waargenomen ging het om het drietal jongen (twee zusjes met één broertje), maar alleen de moeder met de twee meisjes namen uitgebreid hun tijd in de tuin. 

Met het fotograferen van de jongen kon ik vaststellen dat het 'mijn merel-gezinnetje' betrof. Ik was verbluft bij het zien van de groei die de jongen hadden doorgemaakt in slechts een paar dagen tijd! 

De lodderige uitstraling heeft plaatsgemaakt voor een eerste aanleg van alertheid. Iets wezenlijks is veranderd in de uitstraling van de nog steeds schattige kopjes. Alsof zij zich nu al bewust zijn van de regel dat in het vogelbestaan achter elke hoek het gevaar schuilt en dat de dood de enige metgezel is. 

Ik voelde bij het observeren achting en liefde voor hun vorderingen en een opperste blijdschap bij het zien van hun levensdrift. Alsof ik ze zelf heb uitgebroed.

Beelden zondag 25 juni 2023, avond tegen 18:00 uur, Hedy 

Claudia Miazzo & Jean-Paul Padovani Tango Nuevo to Piazzolla's Oblivion

Vink en zijn decor

Hoe vogels bij toeval mooie kleurcombinaties vormen met hun omgeving...  

Het verenpak van een Vink is van nature al het bekijken waard, 

hoe gewoon de vogel in Nederland dan ook mag zijn, maar op de steenrode klinkertjes met mat grijze achtergrond krijgt hij iets extra's voor mij. 

25 juni 2025, avondlicht