Het volwassen worden voor een mens voltrekt zich niet zonder slag of stoot. Daarin is niet voorzien in het Grote Plan, want groeien doe je met vallen en opstaan. Gebutst en gedeukt het leven door. Ervaringen opdoen, in alle vormen en maten totdat een zekere ervaringsvolheid wordt bereikt. En eten doet de rest. Geen zorg, want een beetje vader óf moeder van deze tijd kan koken.
De kans het parcours ongeschonden af te leggen vanaf 'start zuigeling' tot 'finish jongvolwassene' ligt voor een mens vele malen hoger dan voor een merel-jong. Dat werd me vanmorgen opnieuw duidelijk.
Uitvliegen met pa en ma blijkt voor vogels nog steeds een hachelijke zaak. Langer dan nodig blijven zitten op het nest is voor een gevederde geen optie en terugkeren als het eens tegenzit in het leven, al helemaal niet. Een vogelnest heeft geen deurbel en vader-merel is allang bezig met een tweede leg en geeft geen gehoor meer bij een klaagzang.
De nakomelingen van de mens hebben het wat dat betreft een stuk makkelijker. De kinderen gaan tegenwoordig op latere leeftijd de deur uit en boemerang-kinderen worden niet gediskwalificeerd. De vader koppelt in allerijl zijn aanhanger aan de trekhaak en verhuisd zonder gemor de spullen van het kind terug naar het ouderlijk nest.
Dat gevaren overal op de loer liggen geldt wel voor beide soorten. Voor zowel mens als dier verloopt het leven niet zonder gratuit geweld.
Zo werd mijn ochtend vandaag gevuld met 1001 regeldingen en nam ik tussendoor kennis van nieuws waar ik niet bepaald blij van bleef.
Meer dan een half uur lang hing ik aan de lijn in de wacht bij Vattenfall voor het afsluiten van een nieuw energiecontract. Als stoken in koude winters te kostbaar wordt, wordt bijgevolg het overleven lastiger. Voor het maken van een juiste contractkeuze diende ik me met een machete door een woud van getallen, heen te werken, alvorens tariefstellingen met de daarbijbehorende diverse heffingen inzichtelijk werden.
Al luisterend naar een robot-stem die duidelijk maakte dat het wachten op een menselijk geluid nog wel even kon duren, nam ik surfend kennis van het nieuws: Een doemscenario waarmee Hugo de Jonge ons wil opzadelen. De eerste stap naar onteigening van bezit is gezet in onze democratie. Naar zijn idee zal straks na goedkeuring van het wetsvoorstel de Gemeente bepalen aan wie je als huizenbezitter je huis wel en niet mag verkopen. Nondedju, soms zou je een vrije vogel willen zijn.
Na wat heen weer ge-app met dierbaren heeft mijn ongeloof in de goedheid van de mens en die van politici in het bijzonder, weer iets mildere vorm gekregen. Ik kijk naar buiten, waar het natuurlijk leven zich afspeelt. De tuin in. Daar wacht mij Geluk.
Een piep nieuwe generatie merels is ter plekke bezig met volwassen worden. En dat gaat in up-tempo. Per kwartier zie ik de juvenielen nieuwe vaardigheden toevoegen aan hun pakket. Met moeder-merel lukte het mij over de afgelopen weken een vertrouwensband op te bouwen. Zij heeft de jongen die zij onder haar hoede heeft, vanuit het nest meegenomen naar mijn buitenhemel.
Dankbaarheid is op zijn plaats en daarmee voel ik me ook een beetje verantwoordelijk voor haar offspring. Van werken komt het niet écht meer, want ik check om de vijf minuten of geen kapers op de kust zijn in de tuin. Het regent: Pieren-weer. Een gunstige dag om uit te vliegen, bedenk ik.
Of het helpt, ik weet het niet zeker. Na een uur zie ik één van de jongen al dromerig vechten tegen de slaap. Vader fluit vanaf het dak. Het gefluit stelt me gerust en zo krijgt het in mijn hoofd voorzichtig de vorm van een geslaagd gezin. Moeder vliegt druk heen en weer tussen de verschillende locaties waar haar twee jongen zich ophouden. Risicospreiding, daar lijkt het op. Afstanden worden overbrugd. Haar zorg is tenminste één jong in leven te houden. Daar is haar alles aan gelegen. Wat een commitment.
Buiten regent het aanhoudend. Ik hoor de kerkklokken luiden. Zes uur. Avond, het schemert al. Ik denk aan de nacht die nog komen gaat. Zo'n eerste nacht buiten het vertrouwde nest. Nat, donker, alleen. Ik ben blij dat ik vannacht zorgeloos mijn bed kan induiken. Vliegen komt later wel.
Beelden gemaakt over de gehele dag 21 juni 2023
Weerbeeld: regen, regen, regen en woei na een reeks van tropische dagen ...
Het eerste wat ik waarnam van het gezinsgeluk.
Lekker spetteren in bad. Het zit in de genen, of deed moeder het voor?
Zoveel te beleven. Broertje vecht al na een paar uur vrijheid tegen de slaap
Vader roeptoetert op dak
Zusje lijkt al meer van de wereld
Een tweede broertje? Lookalikes. Uiteindelijk tel ik maar liefst drie juvenielen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten