Wonen en stilte

In Rotterdam verdienen ze`t,

In Den Haag verdelen ze`t

En in Amsterdam smijten ze `t over de balk.

Jules Deelder

Vandaag tijdens de wandeling met Emma vroeg ik me af hoe het zou zijn om in deze tijd weer in één van de vier grootste stadsagglomeraties van Nederland te wonen. 

Voor Utrecht (Centrum), de stad waar ik eind jaren tachtig woonde, klopt mijn hart nog altijd. Een enkele keer kom ik er nog wel eens voor het bezoeken van een concert of iets dergelijks. Voorafgaand daaraan plan ik natuurlijk mijn eigen sightseeing. Stadsliefde die nooit zal doven. 

Dat ik intuïtief kies voor een vrouwelijk verwijswoord past bij Utrecht. Wat mij betreft de meest vrouwelijke grote stad. Ondanks de verharding die in deze tijd in steden toeneemt, blijft Utrecht nog steeds aanraakbaar door haar rondingen, vloeiend door haar vele grachten, inspirerend door het grote aanbod aan cultuur en voldoende vrij en geestelijk door een niet weg te denken markante Dom. Die Dom blijft voor mij hét kloppend hart van de stad. Het vibreert rondom de Dom.

Maar goed, een vrijblijvende date met een stad is wel wat anders dan ermee samenwonen. Zeker nu ik zelf ouder ben.  

Ik heb op verschillende plekken gewoond in mijn leven. In dorpjes, steden en grotere steden. Aan een rivier, op een dijk, tussen boeren en fruittelers, nabij het bos, op drie hoog, eerste verdieping en begane grond, met en zonder balkon en op eigen stukje grond. Voor één van de wildste avonturen in mijn leven heb ik zelfs een tijd boven de Atlantische Oceaan gewoond, ver weg. Een ervaring waarvan de Grote Meester vond dat ik 'm mee moest maken. Een ervaring die dan ook nooit van het bord geveegd zal worden. Dagelijks uitkijken op een golfslagbad van kosmisch formaat maakt indruk en geeft je het gevoel echt nietig te zijn. Een stilte van omvang in de vorm van aanhoudend beweeg van water.

Nu woon ik misschien wel in het mooiste deel van Nederland. Omgeven door veel glooiingen, akkers en bos. Op momenten waan ik me in Wiltshire of Frankrijk. Vooral tijdens 't voorjaar- en 't zomerseizoen. Een zachte trilling werkt helend en strelend op het gemoed en het totale gebied. 

Ik ben een aardeteken en heb zo lang ik me kan herinneren - me voor de langere duur - het meest senang gevoeld tussen en nabij bomen. Het bos is in mij als een noodzakelijke levensader gaan stromen. 

Ik moet bomen kunnen zien, voelen en ruiken. Dagelijks. Ik moet er regelmatig onderdoor kunnen lopen of onder kunnen zitten, ermee kunnen uitwisselen. Bomen.

Volgens de Chinese Astrologie neemt voor wat betreft de verdeling van de vijf elementen binnen mijn geboortekaart, het element 'water' bij mij een heel nadrukkelijk plek in. Opvallend veel water en weinig vuur. Toch vraag ik me vaak af hoe het me zou afgaan, wonend in een drukke stad nabij zee. 

Ik stel me voor dat de wandelingen die ik graag maak, dan vooral plaatsvinden aan de kust en / of door het duingebied. Maar dat ik net zoveel zou kunnen gaan houden van stuifzand als van blad en dennenappels lijkt me uitgesloten. 

Nederland telt gelukkig nog veel mooie plekken waar de Natuur in grote verscheidenheid kan worden genoten, al staan deze plekken door een explosieve bevolkingsgroei en niet op de laatste plaats door economische groei steeds meer onder druk. Ik denk aan de duinlandschappen, de Vinkeveense Plassen, het Veluwemassief, de Waddenzee, Uiterwaarden, onze heldhaftige Rivieren met vertakkingen en rivierbochten, het Achterhoekse Coulisselandschap. Zo maar een greep ...

Zelfs in en langszij steden zijn nog plekken te vinden waar het niet altijd bruist en stormt in het leven. Denk aan mooie stadsparken, stille hofjes of eeuwenoude steegjes. Maar spijtig genoeg, die voorhéén nog niet ontdekte pareltjes, blijken inmiddels ook meer dan platgetreden. 

Het toekomstbeeld van Nederland als één metropool aan de Noordzee is makkelijk gemaakt. Stilte wordt schaars en steeds duurder betaald. Waar kunnen we ons over enige tijd nog opladen? 

Onvermijdelijk denk ik al schrijvend aan het opiniestuk van Hester Zitvast, dat deze week in de krant stond. Hester's hartekreet blijkt in overeenstemming met mijn eigen gevoelens over natuur, plek en rust voor de mens in een drukker wordend land. (Hester vraagt of de muziek zachter kan en dit is wat er gebeurt ... :-))

Het moet te doen blijven met z'n allen, als iedereen een beetje rekening houdt met de ander. In staat is in te zoomen op de diversiteit van behoeftes van mensen. Rust roest niet altijd, maar geeft juist kracht en ruimte voor het verwerken van alle levensindrukken.

Zonder stilte en natuur in mijn woonomgeving, red ik het niet in mijn leven. Echter, de reuring, het bruisende van een een grote stad zal altijd wat aan me blijven trekken. Mijn verhouding met de stad blijft een ambivalente.