Op eigen benen, Dag Zes

Verliefd op mijn drietal

Tijd voor koffie. Half tien. Ik had al in de tuin gerommeld, maar ik kan opnieuw naar buiten, want ik neem ineens één van mijn merel-jongen waar, na zelf een dag op pad te zijn geweest. Ze is alleen en klooit wat aan. Het lijkt alsof ze op zoek is naar wat eetbaars. Er is genoeg, maar het begin van de dag laat haar mogelijk denken: 'Hoe ging het ook al weer?' 

Ik stel het koffie zetten even uit en haal boven mijn camera. Ik neem de tijd, want het gescharrel van het jong maakte geen haastige indruk. Op weg naar boven voel ik wel enige bezorgdheid: 'Zou zij de énige zijn die nog over is van het drietal, na nog geen week op vrije voeten?' 

Als ik beneden kom, ben ik in de wolken, want ik zie ineens drie jongen prutsen en op gepaste afstand zelfs moeder-merel zitten die een oogje in het zeil houdt. De symbiotische relatie met mamà verdampt met iedere zonnige dag die verstrijkt. Daar lijkt het op. Haar juvenielen krijgen en nemen meer ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Ik verwonder me over de wijze waarop dit proces bij dieren verloopt. Zo natuurlijk, zo vloeiend. Daar is geen studie psychologie of pedagogiek voor nodig. En ook geen ligsessies op een bank bij een gerenommeerd psychiater. Het werkt gewoon allemaal naar behoren. Zo blijkt maar weer: 'You don't have to read the classics to draw lessons from the process.'

Bij het observeren en plaatjes maken, let ik vooral op de staartjes van het drietal. Dé indicator bij uitstek voor het bepalen van uiteindelijke zelfstandigheid. Ik zie dat ze nog even te gaan hebben, voordat het volwassen leven werkelijk gaat starten. Maar ik zie ook dat het snel gaat. Een beetje het gevoel van ouders die naar hun kinderen kijken en zeggen: 'Ze zijn groot voordat we het beseffen, het ene moment strik je nog veters en het andere moment hebben ze een eerste (onbeantwoorde) crush.'

Dinsdag 27 juni 2023, ochtend, Hedy