6 september 2023, Hedy
Zulke vogels, zulke veren
Ik ben gek op veertjes van vogels. Als blad van een boom laat de vogel deze los voor een nieuw vederkleed. Vogelherfst.
Ik raap de mooie exemplaren altijd op. En bewaar ze. Zo heb ik al van enkele jaren gevulde zakjes in hoeken van kastjes en lades liggen. Goed gedocumenteerd, alleen de jaartallen ontbreken nog.
Voorheen maakte ik met de gevonden veren van de kleine tuinvogeltjes patronen in de horren. De pennetjes van de veertjes pasten precies in de kleine openingen van het gaas. Het gaf een mooi optisch effect als de wind erlangs streelde en alle veertjes met de wind meebewogen. Een windgong, zonder geluid.
Of er een oorzakelijk verband is, ik weet het niet, maar in de jaren waarin ik de horren met figuren bekleedde, voelden de kool- en pimpelmezen in mijn tuin zich gestimuleerd de horren ook te gaan bewerken. Als bezetenen pikten ze ronde gaatjes in de horren, waardoor deze onbruikbaar werden voor hun eigenlijke functie: Het tegenhouden van vliegen en muggen. De creatieve neigingen van de mezen leidden tot gaten zo groot als invlieg-openingen van een nestkast. Ik kon er met gemak enkele vingers doorduwen.
Na aanschaf van nieuwe horren (een duur grapje uit liefde voor vogels), kwam het veren-project stil te liggen. Verschillende zakjes vol veertjes wachten nu nog steeds in de kasten op nieuwe impulsen. En nieuwe aanvoer blijft volgen.
Ook in het bos, hoop ik op mooie veer-vondsten. Vooral die van Spechten laten mijn hart wat sneller kloppen. Van een dierbare vriendin kreeg ik een paar jaar geleden via de brievenbuspost een wow-veer. Als een kind zo blij: Handgeschreven post én een adembenemend mooi gevonden veertje met kleur! Die van een Putter!
De veren van duiven laat ik altijd liggen. Dit nadat ooit iemand me vertelde dat duiven eigenlijk vliegende ratten zijn. Een beetje last van smetvrees is me niet vreemd en vanaf dat moment vond ik duiven alleen nog maar mooi om naar te kijken. Bijvoorkeur vliegend, met een olijftakje in de snavel. Alsof daarmee het besmettingsgevaar wijkt.
Deze week werd ik verrast met twee fijne veer-vondsten. Kleine exemplaren. De een betrof een vondst uit het bos. De donateur bleek een Specht! De andere veer trof ik aan in mijn eigen tuin, notabene de middag nadat ik uit het bos terugkwam met het Spechten-veertje.
Ik heb ook nog wel eens de neiging om in het bos mooie, stevige blanke takken mee te nemen die ik daar vind. Deze zet ik dan in wigwam-vorm tegen de stammen aan van de platanen in eigen tuin, of hang ze op. Een beetje wild in wereldse orde.
Die middag, bij thuiskomst - nog in mijn nopjes met de Spechten-veer - zag ik direct dat de geposteerde 'wigwam' was ingestort. Ik dacht direct aan een achtervolging die moest hebben plaatsgevonden: Het verhaal van de Sperwer en de kleine zangvogel.
Mijn vermoeden bleek te kloppen, want tussen de aan de grond gewerkte blanke takken, vond ik een kleine veer. Donzig en in tact. Die van een Sperwer. Ik vermoed een veer uit zijn borststreek. Voldoende bewijs, die van mijn beschuldiging een hypothese maakte. De beoogde prooi is naar mijn idee met de schrik vrijgekomen. Daarvan ontbraken namelijk de bewijsstukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten