Bastaardnachtegaal

Vandaag was ie er weer, gedreven scharrelend tussen de left-overs die vanaf de voedertafel op de grond belandden. De Heggenmus. 

Hij mag inmiddels mijn oogappeltje genoemd worden. Zo'n prille liefde, waarvan je nog niet precies weet of het een blijvertje zal zijn.

Voorlopig lijkt de liefde van twee kanten te komen, nu de vliegende zanger met enige regelmaat in mijn tuinperken landt. Hij draagt de meestvoorkomende achternaam Mus, maar liefde maakt blind.

Ik zie en hoor in zijn verschijning de glans en grootsheid van een nachtegaal. Hij wordt niet voor niets ook  'bastaardnachtegaal' genoemd. Zijn blauwgrijze kopje en borst geven hem de aantrekkelijkheid van een Silver Fox. Zijn spitse snaveltje verraadt dat het om een fijnproever gaat en ik zie in zijn verfijnde snelle bewegingen op hoge, slanke pootjes een danser met talent. Een soort van George Clooney onder de vogeltjes, al heb ik zelf nooit iets van de onweerstaanbare aantrekkelijkheid begrepen die de acteur wordt toegedicht door grofweg een halve wereldbevolking. Mijn oscars worden dit jaar uitgereikt aan het talentvolle Bastaardnachtegaaltje.

Eredivisie vogelaar Hans Dorrestijn omschrijft de zang van de Heggenmus als 'een waterval van snijdende geluidjes'. Vogelbescherming Nederland spreekt over een helder, metalig liedje. Zelf vind ik de snaar van deze vogelziel juist heel ijl klinken. Zijn strofen roepen bakvissen-zomerromantiek op. Bij mij, welteverstaan. 

Ik steek het niet onder stoelen of banken. Ik ben gevallen voor de charmes van mijn heggenmus. Het overviel me, direct die eerste keer dat de romanticus 's ochtends heel vroeg in mijn tuin zijn lied ten gehore bracht, vanaf een tak in een van de geleide lindes. Recht voor me. Ik was stupéfait. En ja, als de vlam in de pan slaat, grijpt het vuur soms rap om zich heen. Geen blussen aan. En ik sluit niet uit dat zijn komst vandaag zelfs een verlaat Valentijnscadeau geweest kan zijn. 

15 februari 2024, Hedy