Vandaag voelde het al lopend door de natuur een beetje als een vroege voorjaarsdag. De zon hielp goed mee. Op weg terug naar huis hoorden we de Zwarte Specht zelfs! Met zijn tot driemaal toe herhaalde mysterieuze oerkreet (roep en zitroep), moet de vogel ook even in verwarring zijn geweest over het jaargetijde.
Astronomisch gezien is het vandaag nog Herfst. Ik zocht de Specht, maar vond hem niet.
Ik zocht het gedicht van Ward Ruyslinck 'Mijn mooi verdriet in de herfst' en vond het wel.
Mijn mooi verdriet in de herfst
Als een schimmel in de schaduw
van het reeuwse bos,
als een bittere boleet
met een scheve kroon
verstuif ik op mijn erf
onkuisheid en bederf
en het eczeem
van de dood.
Als een zwarte specht,
de dronken drummer
in het galmend woud,
belijd ik mijn stervensangst
en zelfbehoud
met norse snavelslagen
in het goud
der najaarsdagen.
Wat heb ik een mooi verdriet
in de herfst,
en hoeveel mooier zou het zijn
als jij me nu verliet.
Ward Ruyslinck (1929-2014)
uit: Hunkerend gevangen (1988)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten