Zo'n middag waarop de zon niet echt meer wil doorbreken ...
Boven het veld hing een soort van vage mist. Ik zoomde in op een landende Geelgors, een mannetje op de uitkijk. Mogelijk nabij zijn nest, met gebiedsafbakening als doel. Ik had de Geelgors met zijn warm-zomergele verenkleed er al vaker gezien.
Ik verwachtte een Geelgors in mijn lens en kreeg een Geelgors in mijn lens. Niets meer.
Bij thuiskomst bleek toch weer eens duidelijk, dat wat we denken te zien niet altijd volledig overeenstemt met het beeld dat via ons netvlies het brein bereikt. Het brein construeert zelf beelden. Mijn visuele waarneming in het veld bleek bij het bekijken van de foto's thuis een subjectieve waarneming.
Naast de Geelgors zat namelijk, broederlijk intiem, een andere vogel die me tijdens het fotograferen echt totaal is ontgaan. Een soort van 'gost-bird', in zwart-wit. Het bleek de Bonte Vliegenvanger, ook een mannetje.
Van de Bonte Vliegenvanger is bekend dat hij vanaf uitkijkposten korte vluchtjes maakt, louter gericht op het vangen van insecten. Dat uitkijkpunt dat hij gebruikte op het moment van fotograferen, bleek de al eerder geconfiskeerde en notarieel vastgelegde plek van de Geelgors die ik er al eerder had waargenomen.
Het feit dat ik de Vliegenvanger heb gemist, wijt ik aan mijn verwachting de Geelgors te zullen zien en aan de heiigheid boven het veld, waarmee de visuele input beperkt werd. Fotograferen zonder zon lijkt op schilderen bij kaarslicht. Er viel weinig licht op het zwart-wit-object (de Vliegenvanger). Het object gaf weinig reflectie op mijn netvlies. Mijn brein heeft zelf een beeld geconstrueerd. En in die brein-verwerking is het misgegaan. Mist in mijn hoofd.
Het werpt direct de vraag op voor mezelf: 'Hoeveel van wat we ervaren, waarnemen in onze realiteit (visueel, auditief, kinesthetisch) is realiteit?
10 mei 2024, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten