Eindelijk was het zo ver, het vastleggen van het Goudhaantje. Ooit stond ik op nog geen halve meter afstand, oog in oog met een groep in harmonie piepende goud- en vuurgoudhaantjes in een spar. Ik zwijgend. Zij lieten zich gewillig bekijken. Ik was er niet op uit. De camera lag thuis.
Alle bezoekjes die volgden aan diezelfde plek ten spijt, de goudhaantjes spotte ik er niet meer. Ook elders slaagde ik niet in het vastleggen van het fotogenieke vogeltje. Piepklein, olijk en kleurrijk: De Goudhaan met zijn open gezichtsuitdrukking.
Dat het niet lukte, lag niet alleen aan de afwezigheid van het vogeltje. Ook bij aanwezigheid, maakt de diefachtige beweeglijkheid van het Goudhaantje - dat nog geen seconde nodig lijkt te hebben om zich van tak tot tak te bewegen - het fotograferen tot een onmogelijke uitdaging.
Het lijkt regel te worden, want ook nu was ik niet uit op het Goudhaantje. Minder dichtbij dan die eerste keer helaas, maar voldoende aanwezig als montere afsluiting van een zwaar weekend.
Het begin is er.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten