Al koersend richting winterkou, vraag ik me tijdens het wandelen vaak af hoe dieren in het wild zich redden én of ze zich bewust zijn van het naderend gevaar.
Het gevaar van voedselschaarste, het gevaar van onvoldoende beschikbare dekking en vooral het gevaar van rauwe, striemende kou. Dieren hebben een wintervacht of winter-verenpak, wordt geruststellend verteld door de dier-deskundigen. En sommige dieren zetten zichzelf voor een paar maanden op non-actief met een lange winterslaap. Dat laatste lijkt me dan nog het meest prettig als de teerling is geworpen en de gevolgen geslikt en geleefd moeten worden.
Het voelen van morele betrokkenheid bij de dieren in het wild raakt mij het diepst bij het spotten van een dier als het ongunstige gesternte aan alle kanten voelbaar wordt. Vandaag was zo'n dag.
Een eekhoorn, een vos, een haas, een ree, in de meeste gevallen zie ik ze uiterst oplettend en vooral alleengaand. Waarom niet samen, waarom niet samen schuilend, dicht bij elkaar voor wat warmte, vraag ik me af.
Al dromend en dubbend bedenk ik dat wij met onze wollen truien, thermo-broeken, North Face drie-in-een-jassen, met of zonder wol gevoerde laarzen, warme sokken, oorwarmers, handschoenen en sjaals beschikken over een aardige basisgarderobe vóórdat de winter zijn eerste verrassingsaanval inzet. En dat we het ondanks deze basistukken lastig gaan krijgen, zelfs bij slechts één nacht buitenleven. Dat lijdt geen twijfel. Over vorst aan de grond hebben we nog niet gesproken. Ook als het niet vriest, blijkt het een hele uitdaging om warm te blijven bij bijvoorbeeld aanhoudend regen en stormwind. Lopen, springen, ja blijven bewegen is dan de oplossing, maar een dier heeft óók rust en slaap nodig.
Nee, ik zou mijn leven in veiligheid en beschutting van een warm huis niet graag willen ruilen voor een bestaan dat is overgeleverd aan de meedogenloze, afstraffende elementen. Ook niet mét wintervacht. Ik heb het getroffen met een leven onder gelukkig gesternte en dan is het al lastig genoeg.
Als buiten al vroeg het duister daalt en de nacht als afschrikwekkende demoon tevoorschijn komt, denk ik met warme sympathie aan mijn vrienden. Vrienden van het bos, hou je taai!
Vrijdag 3 november 2023, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten