Watervogels, ik heb me er nooit in verdiept. Ooit woonde ik voor langere tijd aan een rivier en daar maakte ik onder andere vaag kennis met de Wilde eend, de Smient en de Fuut. Vooral het beeld van de Fuut is me goed bijgebleven vanwege de grappige wijze waarop de ouders de kleintjes op de rug vervoeren. Het beeld van een bakfiets te water, gevuld met kindjes die naar school gebracht worden.
Gistermiddag zag ik bij een waterplas in een bos een eendenpaartje. Een maar. Het bleek te gaan om de Wilde Eend. Normaal loop ik aan eenden voorbij. Ze hebben nooit echt mijn interesse gehad. Ik heb meer de signatuur van een hobbyist zang-vogelaar en daarmee pas ik ook totaal niet in het plaatje van de serieuze vogelaar al is mijn liefde voor vogels met geen pen te beschrijven.
Ik bleef staan en zoomde in. Een verbazing overviel me vanwege de schoonheid van het koppel en de rust dat het uitstraalde. Ze hoorden duidelijk bij elkaar en hadden het goed samen. Close harmony, tonen die goed bij elkaar passen.
Vooral de details maakten indruk op me: De glanzende groene kop, de koddige krul in de staart van het mannetje en de paarsblauwe vleugelspiegel van het vrouwtje. Die vleugelspiegel van het vrouwtje deed me denken aan een edelsteen-ring die een vrouw kan dragen aan haar hand ter verfraaiing. De borst van het mannetje gaf me gezonde trek. Niet in traditionele pekingeend, maar in een moorkop. Een goed gevulde soes, strak overtrokken met een dikke laag chocoladeglazuur.
Ik voelde de liefde voor de eend opvlammen in me. Soms kan het ineens ergens de juiste tijd voor zijn. Tijd voor kennismaking met de wereld van watervogels bijvoorbeeld.
9 maart 2024, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten