De bestelling potplantjes is vandaag bezorgd. Een doos van zo'n 4 kilo werd me in handen gedrukt bij de voordeur. Door een bekend gezicht van PostNL. Daarmee werd ook direct mijn vraag beantwoord of het bedrijf voor inheemse wilde planten en zaden waar ik mijn bestelling plaatste, zelf de plantjes zou komen brengen. Bijvoorbeeld met een luxe planten-bus en eigen chauffeur.
Tijdens het openen en ontmantelen van de doos veranderde de huiskamer in een kinderkamer-war-zone. Mede door toedoen van vier hondenpoten, maar de hond treft niet alle blaam. De kartonnen treetjes waarin de potjes in rijen van drie ingeklemd, bleken niet te openen zonder verspilling van zand, óf ontploften als geworpen handgranaten bij het uit de doos tillen. Daartussen en overheen dan nog het nodige aan proppen krantenpapier. Deze dienden de levende have op plek te houden. Hetgeen weinig succes sorteerde, gelet op het restant aan losse aarde op de bodem van de verzenddoos. Daarin hadden met gemak nog wat tulpenbollen kunnen worden gepoot.
Ik stel me voor dat tijdens het transport de doos zwiepers heeft gemaakt. Zijwaarts gekanteld, of zelfs tot salto's is gedwongen. Nergens trof ik een sticker 'breekbaar' of 'levensvatbaar' aan op het karton naast het NAW-label. Je mag dan van een bezorger van PostNL ook niet veel verwachten aan intensive care.
In maar liefst drie potjes trof ik blad aan in de kleur groen. Het begin van wat een plant genoemd mag worden. Het bleken de stekjes van de bestelde Grote Kaardenbol. Nou moet gezegd dat de Kaardenbol zelfs een barre woestijnsituatie overleeft. Alle overige potjes leken gevuld met een willekeurige greep zand uit een gemeente-plantoen. Ondefinieerbare rommel die voor hilarische gedachten zorgde.
Het zou kunnen dat mijn brillenglazen toch echt aan een upgrade toe zijn. Het lukte me met de beste wil van de wereld niet om er iets van leven in te ontdekken. Of om te kunnen spreken van een begin van geslaagde levensverrichtingen van een organisme.
Voorlopig houd ik dus de kwekerij-producten maar eens binnen in de woonkamer. De warmte van de glazen pui en wat extra zorg van mijn hand zou wel eens tot iets indrukwekkends kunnen leiden. Iets van wetenschappelijke proportie dat een publicatie verdient en om een peerreview smeekt. De reanimatie van gestorven zaad dat alsnog ontkiemt en een groeistuip krijgt door toedoen van ... God mag het weten. In dat geval ga ik het bedrijf aan extra klandizie helpen, door het noemen van de bedrijfsnaam op het blog.
Voorlopig zwijg ik in alle talen, al schijnt liefdevol praten tegen planten de groei wel te kunnen bevorderen. Iets waar ik zeker in geloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten