Overal heerst afbraak en chaos in de wereld (én eigen land), maar in eigen tuin zijn godzijdank nog flinterdunne lijntjes hemelwerk te vinden.
De overheid laat ons weten dat we met onze tuinen, hoe klein van afmeting ook, een troefkaart in handen hebben. De natuur staat in deze tijd enorm onder druk, maar alle tuinen samen in Nederland vormen een ongekend groot natuurgebied, als we het goed aanpakken. En daar zit 'em de kneep, want steeds meer huishoudens kiezen ervoor groen voor tegels in te ruilen. Als er al planten en bomen worden gepoot, dan zijn deze dikwijls gekocht bij de grote tuinbedrijven, waar de planten bespoten zijn met pesticiden. Funest voor insecten als vlinders en bijen! Ze lijden er zelfs aan. Zenuwpijnen!
Toen ik gisteren met de hond door het dorp een wandeling maakte, viel het me op dat het vooral de oudere huizen zijn met de oudere generaties, waarbij nog de tuinen van vroeger te vinden zijn. Ruim aanbod aan struiken, heggen, bomen en planten met voeding voor de insecten en vogels. Ik kan me herinneren uit mijn kindertijd dat mensen nog de tijd hadden en namen om rustig in de tuin te rommelen. De schoffel, schop en snoeischaar en het praatje met de buurman bleken de juiste instrumenten voor ontspanning en het maken van verbinding.
We hebben als mensheid ergens een verkeerde afslag genomen. De weg terug lijkt inmiddels zo goed als onmogelijk. Het vraagt in ieder geval om alle aandacht voor alles wat leeft. Mens, dier en plant. En rap ook.
Het is twee minuten voor twaalf. Hoe lang blijven we nog wegkijken van de tikkende tijdbom? Bijen sterven uit, vlinders nemen met een zorgwekkende snelheid in aantallen af, egels en vogels hebben geen voed- en broedplekken meer, de rivieren kennen een een ernstige vervuiling, kleinschalige landbouwgebieden verdwijnen. Diversiteit wordt de nek opgedraaid.
Tegen deze achtergrond - een wereld uit lood - kan iets kleins me optillen en vreugdevol stemmen tijdens het somberen na het zoveelste artikel over een rampzalig vlinderjaar bijvoorbeeld.
Iets kleins tilt me op:
Met een beetje geluk sticht een hommel koningin met succes een volk onder de grootbladige klimop in mijn tuin. Twee weken geleden is ze begonnen met het grondig verkennen van de omgeving. Ze was duidelijk druk met het maken van een risico-analyse. Op verschillende hoogtes werden cirkels gevlogen. Vanaf verschillende afstanden werd de locatie grondig bestudeerd. Een aantal keren vloog ze in mijn nabijheid een opening van de struik in. Nabij de grond. De deur naar haar woning? Ik had mijn vermoedens. Dieren zijn zo wijs!
In vorige jaren hebben andere hommel-koninginnen hun geluk voor het stichten van een bestuivings-volk beproeft in de nestkastjes voor vogels, maar die pogingen liepen uit op een pijnlijke teleurstelling. Juist als sprake was van een hoopvolle start, in en uit vliegende werksters, ondermijnde de wasmot het verhaal. Die wasmot legt eitjes in het broed en de larven die daaruit, ruïneren het nest van de hommels genadeloos. Het bijenvolk sterft. Imkers hebben er ook mee van doen. Een akelig gezicht, als een enkel overgebleven hommel door het nest kruipt waar niets meer te redden valt. Het toont goed aan, hoeveel inspanning al zonder tussenkomst van de mens gevraagd wordt van een hommel.
Mrs. Bumbelbee 2024 heeft naar mijn inschatting een verstandige keuze gemaakt door zich ergens onder de klimop te vestigen. Waarschijnlijk in een verlaten muizennest of holletje. Een natuurlijke plek heeft nou eenmaal meer kans van slagen. Laten wij nou zorg blijven dragen voor een redelijk aanbod van die nodige natuurlijke plekken. We zijn samen, we doen het samen.
Vanmorgen zag ik haar weer. Kort voordat het zacht ging miezeren, vloog ze de 'deuropening' weer in. Even op pad geweest. Ik hoop zo dat ze het redt. Fingers-crossed.
Hommel nest 2023 gesaboteerd door wasmot
27 maart 2024, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten