Vandaag durfde ik het aan. Mooie lentedag. De gekochte mini stekjes die ik ruim een week lang in de woonkamer heb gepamperd, hebben buiten plek gekregen. De meeste stekjes heb ik overgezet in potten en enkele in de volle grond, waaronder de Grote Kaardenbol en het Koninginnenkruid.
Alles bevrijd uit de te kleine, benauwde kweekpotjes.
De zon deed goed, maar tot mijn schrik zag ik op het scherm dat het lenteweer de komende dagen niet zal aanhouden. Er is veel regen voorspeld en de temperaturen zijn ook nog niet om over naar huis te schrijven. Ik besluit daarom de plantjes de komende week bij regen en kou te gaan afdekken.
Bij het overpotten vanmiddag, zag ik tot mijn verbazing dat de Hondsviooltjes en de Moerasviooltjes al kleine bloempjes gaven. Een soort van wonder, omdat de potjes bij ontvangt nergens op leken.
De wilde viooltjes tonen eigenlijk geen enkele gelijkenis met de zo bekende paarse, gele en tweekleurige violen die mensen kopen in de winkels. De blaadjes en steeltjes zijn heel fijn en klein. De bloempjes hebben de grootte van rijstkorrel. Ik herinner me direct weer de akkerviooltjes uit het veld waarop de Kleine Parelmoervlinder haar eitjes legt. Precies de reden waarvoor ik wilde zorgen voor de vermeerdering en verspreiding van dit type plantje. Als waardplant voor vlinders.
Bij het nalezen van de levenscyclus van bijvoorbeeld de Keizersmantel, werd ik even ruw uit mijn droom geschud. De wilde viooltjes dienen namelijk in een omgeving te groeien waar aan alle voorwaarden wordt voldaan: Bosrijke omgeving, of aan de zomen ervan, op de juiste afstand van de (eiken)bomen, op een open plek met voldoende bodemvochtigheid en zonlicht.
Tja ... Voor wat betreft de wilde viooltjes dan maar genieten van het kweekplezier en hopen dat de Grote Kaardenbol en het Koninginnenkruid bijen en vlinders aantrekken voor de nectar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten