Ik bewonder veel van alles wat leeft, maar binnen de range van alles wat leeft, komt de mens als het gaat om mijn liefdesverklaringen in mindere mate voor. Voor die bevinding schaam ik me niet meer en verontrust word ik er ook niet van. De mens blijkt qua aantallen nog lang niet opgenomen te hoeven worden op de Rode Lijst. Bovendien blijf ik te allen tijde bereid tot het bijstellen van mijn aflatende liefdesverklaring voor de mens, als daartoe voldoende en serieuze aanleiding bestaat.
De mens heeft aangetoond te excelleren in vernietigingsdrang, maar de helpende hand voor herstel wordt in deze tijd nog maar zelden geboden, zonder zicht op eigen voordeel of zelfbehoud. De kanttekening die hierbij wel geplaatst mag worden is dat de altruïstische mens als ondersoort, wel eens met uitsterven bedreigd zou kunnen worden. Het is zeker het overwegen waard deze ondersoort wel op te nemen op een Rode Lijst inclusief beschermingsmaatregelen.
De levensvormen die op deze aarde in ieder geval onder grote druk staan zijn onze bomen. En daar mogen we ons best zorgen over maken.
Naar mijn idee onderscheiden wij ons vooral van dieren- en plantensoorten door onze mate van arrogantie. De mens plant zich voort in gelukzalige onnozelheid en alle andere levensvormen mogen vervolgens lijden onder onze alleenheerschappij. Straal de mens eens voor een langere logeerpartij omhoog naar planeet Mars bijvoorbeeld en de Aarde toont in no time haar fenomenale herstelkracht en balans. Zolang de mens maar niet ingrijpt.
Dit alles brengt me bij een levensvorm, een boomsoort dat leeft en onbaatzuchtig geeft, waarvoor ik veel liefde voel. Mijn bewondering spreek ik graag uit: De Europese Lariks. Een schoonheid die bij de naald-boomsoorten hoort, maar die in het najaar al zijn naalden verliest, in tegenstelling tot zijn soortgenoten. En dit zorgt voor gedaanteverwisselingen vol kleur die een feest op zich zijn en de mens tot vreugde stemmen. Daarnaast en misschien wel bovenal is de lariks een heerlijke voedingsbron voor diverse vogels. Vreugde-vogels die als acrobaten landen en bungelen op en aan de takken van de Lariks en smullen van de voedzame zaden uit de kegeltjes.
De Lariks is eenhuizig. De mannelijke en vrouwelijke bloemen verschijnen aan dezelfde boom. De wind zorgt voor de voortplanting. En de wind blaast ook de oude takken van de boom die weer op hun beurt zorgen voor een spannende, decoratieve omgeving rondom de boom. Ik ben dol op die gebieden met gevallen lariks takken waaraan nog de gedroogde kegeltjes te vinden zijn. Ieder jaar neem ik er enkele mee uit het bos die ik dan voor de tuinvogels ondersteboven ophang aan de platanen.
Ook gisteren vond ik tijdens de wandeling een paar prachtige takken die vervolgens in de auto meegezeuld moeten worden voor mijn decoratieve en nuttige doeleinden. Dit tot enige ontstemming van mijn wederhelft, voor wie de auto zijn derde grote liefde in het leven is. Een half bos ligt na het transport op de achterbank van zijn vierwieler. Die bosrestanten worden er door hem wel weer met liefde en hulp van de stofzuiger uitgezogen, als ik ondertussen onze tuinvogels blij begroet met de meegebrachte lariks takken.
Gisteren zag ik voor het eerst (al dan niet bewust) de nog jonge ovulatie kegels aan één van de takken die ik opraapte. Piepkleine voorjaarsbeginsels in een zachtroze kleur waarvan de randjes iets donkerder roze zijn. Gewoon te mooi en vertederend om waar te zijn. Het zorgde ervoor dat mijn route die nog afgelegd moest worden extra lichtvoetig verliep, ondanks het gehannes door het meeslepen van takken in de linkerhand. Bijgevolg bleef alleen de rechterhand nog vrij voor het bedienen van de lens. Enige spanning leverde het op, maar het lukte allemaal. Wat de liefde en verwondering voor een ovulatie-kegel van een lariksboom vermag!
10 maart 2024, Hedy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten