Oostereng

7 juni 2024, Hedy 

Vrijdagmiddag, met Emma op pad naar de dierenarts voor haar jaarlijkse Weil vaccinatie. Zij is er nadien altijd hangerig van, maar een aangepaste wandeling met Mouse en oma-chi door het bosgebied Oostereng bij Wageningen werd kwispelend en met nieuwsgierigheid afgelegd. Een lik en hapje van de slagroompunt van patisserie Mekking uit Bennekom (gewoon te lekker!) werd ook niet afgeslagen, maar daarna werd de slaap gezocht tussen en onder de doeken. 

De Oostereng

Voor mij heeft ieder bosgebied zijn eigen persoonlijkheid, met unieke uitstraling. De Oostereng mag weer uitgebreider verkend worden. In mijn jeugd kwam ik er regelmatig, een enkele keer voor een wandeling en vaker voor het paardrijden. De eerste stappen zijn inmiddels weer gezet in het bos. Wat ik opvallend vond was de grote afwezigheid van zangvogels. Ik hoorde ze niet en zag ze niet. Zelfs de algemeen voorkomende lijsters en mezen lieten het afweten, ondanks foerageer-tijd.

Misschien betrof het een momentopname. Misschien moeten wij de door vogels bevolkte gebieden er nog gaan ontdekken. Het bosgebied is groot. Een goedmakertje betrof het Roodborstje dat duidelijk van zich liet horen aan het eind van de route. Hij zong zoiets als: 'Kom nou maar terug, dan zul je eens zien!'. Het vogel'ke beschikte sneu genoeg maar over één pootje. Mogelijk is het ontsnapt aan een aanval van een marter of sperwer. Dieren in het wild schijnen met een lichte handicap ook te kunnen overleven. Het missen van een pootje maakt de vogel wel minder snel bij het wegvliegen. Ook het balanceren bij het landen op bijvoorbeeld een tak vraagt om net iets meer tijd en aandacht. De zingende borst met beperking in de Oostereng doet het gelukkig zichtbaar goed.

7 juni 2024, Hedy