Iets opvallends voorbij zien vliegen, gealarmeerd worden door kleur en vormgrootte, maar niet de luxe hebben van de juiste plek met vrij zicht. Dat schuurt en knarst, maar het gebeurt een enkele keer. Typisch zo'n net-niet-dag.
En als je dan aan alles aanvoelt dat voorzichtig verzitten of verplaatsen op dat moment ook geen optie is, blijft er maar één ding over. Blijven zitten waar je zit, je niet verroeren en toch maar wat foto's maken, in de hoop dat thuis uit enkele vage beelden alsnog kan worden opgemaakt welke vogel wel van een plagerijtje houdt.
"Hoe is het mogelijk dat ik 'm niet direct herkende?"
"Omdat ik 'm daar nooit zou verwachten!"
Uit de vage beelden bleek tot mijn verbijstering dat het één van mijn top drie wens-vogels bleek, die zich nooit eerder zittend op de grond voor me heeft getoond. En al helemaal niet op die plek. Een vogel die ondanks zijn in het oog springend formaat en opvallend kleurrijke verendek toch al moeilijk te ontdekken blijft. Een schuwe gast, een intrigerende gast, die veel en het liefst in de hoogste takken verblijft, anoniem, in de luwte levend.
De introverte Appelvink met zijn indringende blik. Alsof ie dwars door je ziel heenkijkt. Mijn hemel, hij was zo dichtbij!
Voorlopig blijft hij mijn one and only. Mijn oogappeltje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten