Keizersmantel, Een Tweede Date

Vrijdagochtend tijdens het ontbijt, de emmers hemelwater lijken eindelijk over ons leeggegoten. Ik werd de afgelopen natte, kille dagen al overvallen door het gevoel van afscheid moeten nemen van het zomerse leven. En hoe dan verder? 

Het beeld buiten deed me denken aan de herfst, te vroeg voor een afspraak. Hoe bekoorlijk die herfst ook kan zijn in aanwezigheid, met van kleur veranderende bomen, het vallend blad dat overal danst, windkracht 8 tegen, op fiets en ter been, ik ben écht nog niet toe aan die herfst. De gedachte alleen al deprimeert me. 

We koersen nu snel af op de maand augustus, maar hebben nog weinig intens zomerse dagen en avonden op lange rij mogen tellen. Dagen waarop het gemaaide gras zo heerlijk geurt. Dagen die me altijd doen denken aan jeugdtijd. Mijn hoop is nu gevestigd op die laatste maand die nog geen r in zijn naam draagt. Augustus. 

Hommels, bijen, mieren en pissebedden laten zich nog steeds overal zien in de tuin, maar vlinders lijken met de stille trom vertrokken. In aantal toch al minder zichtbaar dit jaar. Een zorgelijke ontwikkeling. Die heerlijke wezens die juist onlosmakelijk verbonden zijn met het voorjaar en de zomer, weg zijn ze. Hun vertrek valt me zwaarder dan ooit. Hier en daar landt nog een laatste der Mohikanen, maar die indrukwekkende explosie, een tuin vol, behoort al tot de herinnering van het seizoen 2023. 

Ineens drong al calculerend tot me door dat een laatste kans op die tweede date met de Keizersmantel niet te ver voor me uitgeschoven kon worden. Nog maar vier dagen geleden hadden we onze kennismaking. Iedere droge dag met een beetje zon moet ik nu echt aangrijpen voor het opnieuw kunnen vastleggen van deze gracieuze vlinder. 

Op pad dus, met camera en volle accu, want inmiddels weet ik dat op het moment van ontmoeten de camera overuren draait. En dan is het bij thuiskomst, overzetten, sorteren, bekijken en kiezen. En dat vraagt de nodige inspanning en tijd op zich. 

Bij aankomst op de plek waar ik de Keizersmantel de vorige keer (onze première) mocht spotten, bleek het nu benauwd stil. Een teleurstelling. Weg feestelijk gefladder en dat terwijl nog geen week geleden nog zeker acht exemplaren vlogen! Ik las dat de Keizersmantel slechts één generatie in het seizoen geeft, met een relatief lange levensduur. Mijn kans gemist?

Mijn gedachten draaiden volop: 

• De aanhoudende regen als spelbreker? 
• Schuilen ze in de houtwallen, of elders?
• Maar het is vandaag warm en droog!
• Uitgeweken naar een andere plek?
• Zouden ze nog wel leven?
• Als ze niet meer leven, hebben ze hier dan hun eitjes weten af te zetten?
• Moet ik dan wachten tot volgend jaar voor een tweede kans ontmoeting?
• Zal ik ze hier dan nog wel aantreffen?

Ietwat beteuterd bleef ik staan en nam mijn verlies. Ik had nog een tweede missie voor de dag. Het branden van een herdenkingskaars in de Mariakapel voor mijn vaders sterfdag, inmiddels vijftien jaar geleden (29 juli 2008). Niet dat hij een kerkganger was, integendeel. Hij leefde wel voor hoe met aandacht, zorg en warmte de verbinding met mensen gelegd kon worden. En ik, ook geen kerkganger, vind het branden van een kaars voor een overleden dierbare in de sfeer van zo'n intiem Maria kapelletje altijd zo toepasselijk en sereen. 

Op het moment dat de terugweg naar huis ingezet werd, het Uur U, liet zich alsnog een Keizersmantel zien. En daar had ik ook met een soort van kinderlijk geloof op gehoopt: "Misschien eentje dan?" 

De zwarte geur-strepen op zijn voorvleugels verraadden zijn mannelijk geslacht. Een eenzame man die zich ondanks de afwezigheid van een mogelijke partner niet liet afbrengen van zijn drift tot leven. De nectar vloeide rijkelijk. Deze keizer liet zich gewillig en lang fotograferen. De kramp in mijn benen en handen en de bulten van muggen overal: In hals, op handen en wangen en zelfs dwars door de mouwen van mijn shirt werd gestoken, op mijn armen. Daar zal ik nog dagen plezier van hebben. Ik heb er wat voor over.

Het voelde een beetje als het afscheid nemen, daar op die plek. Voor wat vlinders betreft dan, of preciezer nog, voor wat de Keizersmantel betreft.

Na uiteindelijk vertrek, toch nog even het pad terug voor een laatste blik. En prompt, er vloog nog een tweede Keizer. En daar bleef het bij. Voor wat betreft de dagen met codes geel en rood in deze zomer is nog het einde niet. Het kaarsje brandt ook voor alle vlinders. 

28 juli 2023, Hedy